Relight my Fire

De VAR, de modelovereenkomsten, de Wet DBA, de Uberisering van de arbeidsmarkt. Was de wereld voor de VAR zwart-wit of toch grijs? Wie maakten het overigens troebel? Oja, de schijnzelfstandigen. Er is inmiddels al zoveel gezegd en geschreven over dit onderwerp dat ik me even afvraag welke (niet-juridische) input ik nog kan geven. Misschien een persoonlijke. In 2016 werkte ik me een slag in de rondte en kwam voor mijn gevoel met horten en stoten vooruit. Het hebben van een groot sociaal netwerk maakt nog niet dat er genoeg opdrachten zijn waarop jij kunt worden geplaatst. Ik maakte uren waar je U tegen zei. Wekenlang achter elkaar en dan zes dagen per week. Privéleven? Forget it! Op uren en uurtarieven werd volgens collega’s en concullega’s beknibbeld. Ik hield me gemakshalve buiten de discussie. Dat had ik namelijk niet geleerd van mijn ouders. "Doorzetten, daar zit jouw kracht"; zei mijn moeder. Ik luisterde. Ze kende me door en door en tegen Moeke gaan we niet in. Ik huiverde als zij haar ogen opensperden op zijn Surinaams. Haar ogen spuwden dan vuur. Mijn vader keek op dat soort momenten (wijselijk) even opzij. Ik zocht naar inspiratie en zingeving. Hoe moest ik verder zowel zakelijk als privé? Tijdens een break van mijn redigeerwerk voor een scriptie (de naam van de student is me even ontgaan) dwaalden mijn gedachten af. Al googlend kwam ik uit op de Transsiberië Express. Ik ondernam meteen actie en boekte de reis. Een half jaar later begon ik aan de reis van drie weken door Rusland, Siberië, Mongolië en China, die ik achteraf beschouw als een ‘rite de passage’, en hervond mezelf. Mijn drive, focus en belangrijker nog die twinkeling in mijn ogen. Moeke had gelijk. Mijn vuur was nog lang niet gedoofd. (Bij het publiceren van deze column ligt mijn lieve moeder in het ziekenhuis)