Ode aan kanaal 58

De eerste keer dat ik televisie keek? Dat was in 1978, bij mijn opa. "Sneeuw in juni", zo moet het programma volgens mij geheten hebben. De echte naam weet ik niet meer, want voordat dat programma ten einde was, was het al kinderbedtijd. De volgende dag wist opa mij te vertellen dat het een reportage was over Nieuw-Zeeland. En ja, daar ligt sneeuw in juni. Alleen was die sneeuw ook aan de muren geplakt en dreef die op zee. Zelfs in de wolkenloze blauwe lucht sneeuwde het.

Zelf hadden we Nederland 1 en 2, en met wat geluk konden we drie Duitsers en twee Belgen ontvangen. Wij ontvingen al jaren Duitsers en Belgen: familieleden en vakantiekennissen met wie we de zondagmiddagen doorbrachten, zonder dat er een televisie aanstond.

Inmiddels is het bestel verrijkt met een derde Nederlander en vooral allerlei drieletteracroniemen, al dan niet met een extra cijfer. Vooral voor die Rampzalige Tenenkrommende Lariekoek moest het halve tientallige stelsel eraan geloven. Er kwamen doelgroepenzenders: MTV, Eurosport, CNN (je meent het), Disney Channel (‘t is nie waar). En net als ik me afvraag waarom er geen "Know-TV" is, zijn daar achtereenvolgens Animal Planet, National Geographic en Discovery Channel. Maar in feite was er niets nieuws onder de zon, 57 channels and nothing on. Dat was 25 jaar geleden al zo, toen Bruce Springsteen het zong, en vandaag de dag is de tv voor mijn gevoel niet meer dan irritante achtergrondruis. De sneeuw die het beeld van mijn eigen speelfilm genaamd "leven" verstoort. Heel Holland bakt lucht.

Maar er is hoop! Ruim tien jaar geleden heb ik een achtenvijftigste kanaal gevonden, en mijn wereld was daarna nooit meer hetzelfde. Het kanaal dat al die andere 57 in één klap overbodig maakte. Een kanaal zonder reclame, dus nooit meer de vraag of ik een bepaalde reclame wel of niet irritant moet vinden. Het kanaal waar ik de hoofdrol speel in mijn dagelijkse soap over goede en slechte tijden. Het kanaal waarbij ik de boer zelf kan vragen of hij zijn vrouw al gevonden heeft. Het kanaal dat mij alle tijd geeft de mol te vinden. Het kanaal waarop ik mijzelf niet met een knop uit de puree hoef te helpen. Het kanaal waarop ik zelf bepaal wat ik wel of niet wil zien. Nooit meer teleurstelling of ergernis. De macht terug naar de tv-kijker, in plaats van de programmamakers.

Kanaal 58, dat is NoTV. The channel that never lets me down.