Ode aan alle lieve buschauffeurs

Je kent het wel. Je hebt een rotdag gehad, je moet in een opgepropte bus waarin teveel mensen op één vierkante meter zitten en je telefoon is bijna leeg. Kortom alles zit (relatief) allemaal even tegen. De melodieën van de muziek maken dit keer ruimte voor gepieker. En het Groningse landschap wat aan je voorbij zoeft lijkt er met de minuut triester uit te zien. Alles zit echt even tegen. Je denkt aan de nare dingen die er de laatste weken om je heen en in de wereld gebeuren en je gemoedstoestand wordt er niet beter op. Je hoort het belletje, je halte wordt genoemd door iemand die bij elke halte de klemtoon nét even verkeerd heeft en het is tijd om op stop te drukken. Elke keer vraag je je toch weer af waarom die stopknoppen zo achterlijk hoog zitten en je een soort van ninjasprong moet maken om erbij te komen. Maar oké, dat terzijde. Je staat op het punt om uit te stappen en dan maakt de buschauffeur een grapje, wenst je een fijn weekend en zwaait je nog net niet met een glimlach uit. Je moet glimlachen en al lopend naar huis bedenk je je dat er dus toch nog wel lieve goedbedoelde mensen zijn en dat de wereld toch wel iets leuker kan zijn dan je zonet hebt geconcludeerd al starende naar buiten.

Nu denk je waarschijnlijk huh dit is mij echt nog nooit overkomen. Mij ook niet tot gistermiddag. Het bestaat dus wel. En ja, wat zou de wereld een leukere plek zijn als we allemaal wat aardiger voor elkaar zijn. Maar ergens moet een begin zijn toch? Daarvoor wil ik alle goedbedoelde grappige en lieve buschauffeurs bedanken. Bedankt voor het beter maken van mijn dag en ongetwijfeld van die van vele anderen.
Jullie geven me hoop.