Nationale pispaal

Maandag 3 april. Het stond goudomrand in mijn agenda. Op die dag zou namelijk de intercityverbinding Eindhoven-Den Haag in ere worden hersteld. Voorbij was het overstappen in Breda en heel soms ook het kijken naar de steeds kleiner wordende achterlichten van een gemiste aansluitende trein. Om kwart voor acht komt de trein binnen. Locomotief voorop, locomotief achterop en negen rijtuigen ertussen, alles in de beroemde gele trui met blauwe band. Precies op tijd vertrekt de trein. Het is opvallend stil in dit rijtuig, hoewel de bekende letters S ontbreken. Zou de NS vergeten zijn deze op de ramen te plakken?

Bij Tilburg wordt de stilte verbroken. Twee dames die gratis koek uitdelen. Snelle Jelle, lees ik. Een aardige geste omdat de overstap in Breda is komen te vervallen. We hebben 11 minuten gewonnen. NS geeft ons zelfs het gratis advies om wat sneller te praten. Als de dames het rijtuig verlaten, verlang ik weer naar de stilte van daarvoor, om van dit extraatje te genieten. Maar de stilte keert niet terug. Ik vang flarden op als “hadden ze niet wat beters kunnen verzinnen?” en “komen ze daar nu pas mee, die 11 minuten hadden we afgelopen december al gewonnen”.

Ja beste mensen, dit is nou onze nationale pispaal. Dat bedrijf dat nooit iets goed doet. Dat bedrijf dat je altijd de schuld kunt geven als de zaken niet gaan zoals ze moeten. Sein- en wisselstoringen, kapotte bovenleidingen, koperdiefstal, vandalisme, aanrijdingen, bomen en dieren op het spoor, het is allemaal de schuld van de NS. Zelfs bij oponthoud van de intercity, veroorzaakt door een vertraagde stoptrein of goederentrein van een andere vervoerder, gaat het verwijt enkele reis richting NS.

Je zou haast vergeten dat er bij de NS ook nog mensen in en om die treinen werken. Mensen die net als jij hun best doen om het de medemens zo goed mogelijk naar de zin te maken. Machinisten, conducteurs, railcateraars, perronopzichters. Ondanks alle verwijten die zij ontvangen, en waar zij zelden iets aan kunnen doen. En komen er dan twee schattige dames, die alle passagiers van de trein een verrassing aanbieden, is het weer niet goed genoeg. Misschien is het een idee om ook eens een aardige geste retour te doen? Een dankwoord of een glimlach? Ik ervaar zelf dat ik beter functioneer als ik af en toe een complimentje krijg. Denk daar de volgende keer eens aan, als je de neiging krijgt verbaal te urineren op onze nationale spoorvervoerder.