Kinderen van de wereld

Ik heb gisteravond laat, voor het eerst van mijn leven, het journaal afgezet. Kon het niet aan om nog meer ellende te horen. Amerika, Rusland, Turkije. Gifgas. Gas. Bomaanslagen op een bus van een voetbalclub. Te veel.

Lief, klein, onschuldig kind

Ik denk de laatste tijd veel aan jou. Hoe je heerlijk onwetend ligt te slapen. Energie verzamelt om te groeien. Je geliefd weet op een zacht matrasje met mooie muziekjes boven je hoofd. Muziekjes die je zacht lijken te wiegen in een wereld van liefde en vertrouwen.
Of ik zie je huppelend en schaterend van de lach met andere kinderen spelen. Wijze dingen zeggen soms. Nu al.

Je bent niet mijn kind maar zijn niet alle kinderen van ons? Van de wereld waarin we leven.

Ik groeide op in dezelfde wereld als jij. Ook liefdevol opgevangen, ook geschaterd van het lachen. Nog steeds schater ik af en toe en geloof me, er zijn al heel wat jaren verstreken.
 Maar de wereld is de laatste jaren aan het veranderen. Het gaat hard. En ik verlies vertrouwen in de wijsheid van de volwassen mens. Meestal konden we moeilijke dingen wel overlaten aan zij die het weten. Die slim zijn en met een wakend oog boven de wereld lijken te zweven. Maar nu?

Ik wens jou een stabiele wereld. Een land dat, met de landen er om heen, samen werkt aan een betere wereld. Aan goedheid. Liefde. Zorg. Waar er niet gemanipuleerd hoeft te worden omdat het een zinloze activiteit is gebleken. Waar we met respect omgaan met elkaar, met de ouder wordende mens, met de meest kwetsbaren onder ons.

Ik weet maar al te goed dat er ook mijn leven lang al kinderen worden geboren in landen waar het nooit goed is geweest. Niet voor pasgeborenen, niet voor de moeders en vaders. Maar onze wereld leek zo vredelievend en los te staan van alle slechtheid. Misschien geloofde ik te lang in sprookjes. Maar ik gun jou ook zo’n sprookje. Dat je nog ergens voor wilt leven, voor wilt vechten, dat je ergens in gelooft.
Ik geloof in jou
Ik draai het daarom maar om. Te midden van al die prachtige kinderen en jongeren van de wereld, zullen er best al hele bijzondere rondlopen. Kinderen met een groter hart, met meer liefde, met meer verantwoordelijkheid. Kinderen die, uitgespeeld, de wereld overnemen van de clowns van nu.

Terwijl ik mijn stukje tik hoor ik buiten de kinderen die naar school gaan. Ze lachen, ze gillen, ze weten gelukkig alleen maar van vandaag. Ik toost daarom op morgen. Op hen. Op kinderen van de wereld.