Ja man

“Ik zag je komen,” zei de man met een Surinaams accent
Het zijn vrolijke woorden in een beweeglijk ritme.
En ik hoorde je spreken door je portofoon “jaaman”.

Lachend, hangend tegen de prullenbak op het perron.
In de zon en de vriendelijkheid in zijn gezicht.
Ja man, die man, die man is echt.

Als een Spinvis komen de letters op het papier.
In een melodie met een bepaalde zwier. “Jaaman”
Ik neem de tijd, wat een heerlijkheid.

Is dat hoe het werkt? De klank van een woord?
“Djaaaaman” als een acceptatie en activatie tegelijkertijd.
Het ritme klinkt voort. Is het een werkwoord?
Als een ritme op een drum.
Pam pamm..
“jaaman”.

Een stroom mensen loopt voorbij, afkomstig uit een net aangekomen trein.
Piep piep.. een ov-kaart wordt voor de poortjes langs gehaald.
Dit klinkt zo geprogrammeerd, monotoon en niet levensecht.

Beste NS, wie heeft deze bliep bliep toon uitgekozen?
Mag het misschien?
Een andere toon voor ieder individu net even anders?
Het is vast niet gekozen door die ene medewerker daar laatst op het perron..
hij had vast gezegd “neeman, die bliep piep is echt heel slecht!