Ik kan het ruiken he, koekoek!

Naast mij bij de kapper zat een verzorgde vrouw die haar haar weer in model liet knippen. Ze viel vaak in herhaling en bleef lang plakken bij het weggaan. Toen ze de zaak verlaten had, slaakte de kapster die haar geknipt had een diepe zucht. Ik was de enige klant die nog over was in de zaak. Nog een keer zuchtte ze luid en zei ‘Pfff, dat was er weer zo één.’ Dom, gek, lastig haar? Ik wist niet precies wat ze bedoelde, maar er kwam vast niet iets heel aardigs. Toen keek ze mij via de spiegel aan: ‘Ja, ik kan dat ruiken hè, als iemand medicijnen gebruikt. Zo van koekoek!’ En ze bewoog met haar vinger langs haar hoofd. Blijkbaar kon ze toch niet zo goed ruiken, anders zou ze dat niet tegen mij zeggen. Voor de zekerheid ademde ik toch maar niet teveel haar richting uit, anders zou ze misschien in de gaten hebben dat mijn antidepressiva twee weken daarvoor was opgehoogd.

‘Ja’, vervolgende ze, ‘meer dan 1 miljoen mensen gebruiken het. We hebben ze wel vaker in de salon. Ook met begeleider erbij enzo.’ Ik glimlachte maar weer mijn schaapachtige glimlach en humde wat ‘Ja, jeetje, pfoeh’ Ondertussen ging ik aan mijzelf twijfelen en vroeg ik me af, ben ik ook één van hen, die gekken? Wat zijn gekken eigenlijk? Iedereen is mens, met zijn eigen beperkingen en uitdagingen. Daarover oordelen is niet zo moeilijk. Maar vertegenwoordigt de kapster niet de mening van veel mensen? Eigenlijk had ik iets moeten zeggen in de trant van. ‘Ja, het is ook wel een medicijn wat je door een lastige periode kan helpen. Ik gebruik het zelf ook. ‘ Niet om haar een ongemakkelijk gevoel te geven, maar om het antidepressivagebruik, en vooral de psychische problematiek, uit de taboesfeer te halen. Maar daarvoor schaamde ik me teveel. Wat zonde, want als we dat allemaal blijven doen, zal hier altijd een taboe op blijven liggen. Ik merk op de momenten dat ik er wel open over ben, anderen dat ook sneller zijn. En dat zijn echte niet de gekste in mijn vriendenkring. Eerder degenen van wie ik het niet verwachtte. Zo zie je maar weer, een oordeel is snel geveld.

Een miljoen antidepressivagebruikers. Ik weet niet of de kapster gelijk had, maar veel mensen psychische problemen hebben is duidelijk. Niet voor niets is ‘Sofie in de kreukels’ zo’n spraakmakend programma. Voor velen is er herkenning. Eindelijk een stukje van het taboe doorbroken. Want als zelfs Sofie het kan overkomen, is het misschien toch zo gek nog niet. Eerder heel menselijk en zelfs misschien wel een heel klein beetje hip.