Genghis Khan houdt van lange strandwandelingen

Schrijvers zijn als ouders, je hebt geen vergunning of diploma nodig om er een te worden. Zelfs beheersing van taal of grammatica is eerder een richtlijn dan een harde eis. Met Facebook en Twitter kun je gewoon je vrienden inschakelen om je benodigde likes te farmen. Iedereen kan een boek uitbrengen en zich voordoen als slim en gedistingeerd, zelfs iemand als ik. En dan zeggen mensen dat de Amerikaanse droom dood is.

Dit is een vreemd ecosysteem voor ideeën, waarin racisme, populisme, globalisme en politieke correctheid zij aan zij opbloeien.
‘Dat heet een multiculturele samenleving.’
Als je honderd kippen in een hok duwt verscheuren ze elkaar, dat is geen samenleving. De echte truc is hoe ze ons zover krijgen dat we elkaar niet verscheuren, terwijl er toch elke keer kippen bijkomen.
‘Het ligt aan de buitenlanders, vol is vol.’
Kijk nou, een pratende kip zonder kop.

De truc is dat je de kippen een identiteit aanbiedt. Nooit eerder in de geschiedenis kon men daar over twijfelen. Kan iemand het merk schoenen van Caesar of Alexander de grote opnoemen? Welke partij zouden ze stemmen? Zij wilden ook meer EU, dus ik denk D66.
Identiteit is een nieuwe uitvinding. Zodra het merendeel van de mensen een merk aanhangt, dwingen ze vanzelf de rest om mee te doen. Zo wordt iedereen uniek en ‘echt’. Jammer genoeg blijkt deze eigenschap die iedereen heeft waardeloos te zijn, want we spieken allemaal bij de buren. Als gevolg kan niemand meer echt zijn.
‘Ik kan geen echte man vinden, eentje die gewoon eerlijk is op zijn datingprofiel.’
Wat toevallig, ik kan geen echte vrouw vinden, het blijken telkens bijzonder goed gecamoufleerde M1 Abrams Tanks te zijn.

Maar een identiteit is pas ‘echt’ als iemand ernaar kijkt, dat is de tweede stap van de goocheltruc. Dat is hoe macht zich presenteert in onze maatschappij. Als morgen de aliens verschijnen is het volstrekt onbelangrijk of ze ons willen uitroeien, de eerste prioriteit is ervoor zorgen dat men weet dat er naar gekeken is.
‘We hebben de nieuwkomers in ons zonnestelsel onderzocht maar durven nog geen conclusie te trekken, er is verdere analyse nodig.’
Wie doet de analyse? Wie gunnen we de macht om het echt te maken, om het referentiekader te stellen? De overheid?
‘Natuurlijk niet, daar moet een onafhankelijk orgaan voor komen.’
Oh, dus een buitenlandse overheid. Wil je liever de Russen of de Amerikanen?
‘Nee, ik bedoel echt onafhankelijk.’
Geef mij die plastic zak eens, ik wil je graag onafhankelijk maken van zuurstof.