Één seconde die je leven verandert

Je bent jong en kan de hele wereld aan. Nooit sta je er bij stil dat de plannen die je maakt weleens een drastische wending kunnen maken.

We zaten redelijk solide op onze roze wolk. Onze geplande trouwdatum kwam serieus dichtbij en mijn wederhelft was het voorbeeld van hoe je er als jonge stralende vrouw met 32 weken zwangerschap uit zou moeten zien.
Tot die dag in april.

Na een normale werkdag zou ik mijn toekomstige vrouw thuis moeten aantreffen. Dit was echter niet het geval en de voor de hand liggende conclusie was dat de afspraak bij de verloskundige was uitgelopen. Poolshoogte nemen bij de praktijk dan maar.
De vrouw van de verloskundige verteld mij dat ze voor aanvullend onderzoek naar het ziekenhuis waren uitgeweken, ik kon rustig die kant op rijden.

In het ziekenhuis aangekomen nam de verloskundige mij meteen mee naar een kleine gesprekskamer. Binnen een paar tellen kreeg ik te horen dat er tijdens de controle geen hartslag meer waarneembaar was bij de baby. Het aanvullend onderzoek bevestigde dit, in één seconde was onze droom tenietgedaan. Onze zoon was overleden. Als ik besef dat we met lege handen naar huis moeten wordt het volkomen stil om me heen en krijg ik het van het ene op het andere moment ijskoud. Dit moment zal ik nooit vergeten.

De weken die volgen voelen leeg en verdoofd aan. Na een lange worsteling met ons verdriet, gevoel van onrechtvaardigheid en het accepteren dat de wereld toch echt verder gaat proberen we de draad weer op te pakken. De plannen die ik echter ooit gemaakt heb ben ik aan het heroverwegen. Is het nou echt nodig om een bovenmodaal aantal uur in de week te werken, om veel geld te verdienen of om dag en nacht voor het werk bereikbaar te zijn.

Geld en status zijn ineens van ondergeschikt belang en ons leven draait meer om geluk, liefde en kwaliteit dan om de oppervlakkige kwantiteit.

Hoewel dit natuurlijk een behoorlijk persoonlijk verhaal is deel ik het niet zomaar.

Ik merk dat er zo nu en dan onbegrip is op het moment dat iemand (nog steeds) met emoties in de knoop zit, ongeacht de aanleiding of de manier waarop dit zich uit.

Geduld en empathie zijn dan de sleutelwoorden. Iedereen gaat op zijn of haar eigen manier met verdriet om. Ondersteunen en begrip tonen helpt dan beter dan iemand vertellen dat het leven verder gaat.

Daarnaast is het zo belangrijk om te genieten van de kleine dingen, als je dat kan maakt het je leven een stuk waardevoller!