Een ode aan meneer de buschauffeur

Het was een woensdag ochtend, het regende en bovendien had ik slechte zin.

Ik moest naar school maar wilde niet door de regen fietsen, mijn haren die voor het eerst in mijn leven een keer fatsoenlijk stijl zaten zouden meteen verpest worden.

De tijd tikte, ik had nog maar 15 minuutjes om op tijd op school aan te komen.

Na nog 5 minuten smoesjes verzinnen waardoor ik niet naar school zou hoeven stapte ik toch op de fiets.
Capuchon op.

In principe kan ik in 5 minuten op school zijn als ik wil, dus daar ging ik. Ik voelde me net Tom Dumoulin die zijn eindsprint inzet bij een of andere wieleretappe.

Maar toen, zag ik in de verte de duivel al op me af komen.

De bus…

Ik moest en zou de rotonde eerder bereiken dan de bus anders zou ik moeten afstappen.
Net voor de rotonde kwam er nog even een auto langs racen en ja hoor… daar kwam de vloedgolf regenwater, flats in een keer over me heen.

Tegen mezelf scheldend naderde ik de rotonde en helaas de bus kwam eraan.. dat wordt afstappen dacht ik.
Maar toen gebeurde iets wat ik nog nooit had meegemaakt en wat ik nooit had durven dromen op die shit woensdag ochtend.

Meneer de buschauffeur in zijn blauwe trui stopte de bus, maakte een vriendelijk gebaar, zwaaide even, knikte me even toe en liet me voor gaan.

Dat was het moment dat mijn hele humeur om sloeg, ik besefte me dat ik die hele dag niks zou bereiken als ik in dat slechte humeur zou blijven hangen.

Vanaf de rotonde tot aan mijn school heb ik glimlachend door de regen gefietst.

Meneer de buschauffeur dankuwel! Ik zal u niet vergeten.
Ik hoop u volgende woensdag weer tegen te komen en dan zal ik al fietsend proberen duidelijk te maken wat u voor me heeft betekend.

Liefs,
F