Dode hond

Presidenten geilen op hun eigen macht. Masturberen waarschijnlijk op hun waanideeën. Zelfs al pleegt men een aanslag in hun eigen onschendbaar gewaande land. Zoals de metro aanslag in Rusland.

Trump spant helemaal de kroon. Riep hij immers niet iets over een aanslag in Zweden? Twee maanden geleden? Werkt hij voor de X-files of heeft IS een rattennest dat we nog niet kenden? Afgelopen vrijdag gebeurde er iets in Zweden waar we helaas al aan gewend beginnen te raken. Een aanslag. Een of andere fundamentalistische idioot die geen moeite had te sterven voor de IS. Want dat is kennelijk waar hij zijn geloof aan ophangt. Nou, ik hang nog liever mijn geloof in een bak vol piranha’s dan in die baardende hipster club met flink chromosomen tekort. Maar ja, dat is mijn risicovolle mening. Afijn, zo’n vol haat gehersenspoelde zombie reed dus met zijn vrachtauto vrolijk dood en verderf in de binnenstad van Stockholm.

Het vredige Zweden. Het land waar de gelijke rechten hoog in het vandel staan. Waar zij andersdenkenden proberen te accepteren, is het andersom wel eens moeilijk. Een fundament leggen wil Zweden. Fundamentalistisch worden, wil de hipster haat club. De contradictie ten top.

Ik zag de foto’s van de aanslag. Ik zag lijken met dekens bedekt. Ik zag een hond. Dood met zijn ingewanden uit zijn buik. Geen deken. Waarom niet? Zijn halsband nog om en het lijndeel lag netjes uitgerold bij hem. Alsof zijn baasje elk moment kon terugkomen. De rode bandsporen van bloed liepen vlak langs het arme beestje. Mijn ogen werden betraand van het zien van dit beeld. De dode hond had nooit weet van het leed dat er in de grote wereld afspeelde.

Een uurtje daarvoor had hij waarschijnlijk nog met een balletje zitten spelen. Of zitten kwijlen bij zijn etende baasje. Kom, had zijn baasje gezegd, we gaan een blokkie om jongen. Even een luchtje scheppen.

Kwispelend had hij tegen zijn baas aan gesprongen. Joepie, we gaan lopen! Halsband om en gaan. Vrolijk met zijn baasje door de stad die Stockholm heet.

Hij had de vrachtauto nog wel gehoord. Ach, dacht het hondje, er rijden zoveel van die grote metalen monsters. Misschien was dit wel zijn laatste gedachte geweest.

Al kwispelend is hij de hondenhemel ingereden. Wat rest is die foto. Onbedekt. Laat ik hem dan bedekken met liefde.

Alles wat ik zie op de foto’s wekt woede op. Maar wanneer ik die dode hond zie, voel ik verdriet. Wie in onwetendheid leeft, leeft in vrede. Maar helaas geldt ook voor hen dat de duivel altijd om de hoek