Als de dood voor liefde

Ruim veertig jaar oud is-t-ie alweer, “The killing of Georgie” van Rod Stewart. Ik moet dan denken aan de Engelse les die ik had in atheneum-3. Vijftig minuten lang hebben we samen met de leraar de tekst van dit zes-en-een-halve minuut durende popjuweel geanalyseerd. Na afloop vroeg de leraar wat het lied met ons deed. Het bleef stil. Eén leerling stak zijn hand op. “Waarom moest George dood? Omdat hij niet rechttoe rechtaan was, maar vrolijk?” Inderdaad, die andere betekenis van de woorden straight en gay.

Ik had zelf die vraag ook wel willen stellen. Want voor mij hadden die woorden ook die betekenis. Maar ik durfde mijn gevoel niet met de klas te delen. Ik was als de dood voor liefde. Voor mijn klasgenoten waren liefde en seks synoniemen. Voor mij was seks synoniem met horror. Want in 1976 was ik getuige van een moord. Mijn kleine Georgie werd vermoord. Ik was als kind seksueel misbruikt.

Die Engelse les was in 1985. Het jaar waarin ik vrolijk meezong op nummers als “Smalltown boy” en “Johnny come home”, onbewust van de verschrikkelijke waarheid achter die nummers. Het was het jaar van Live Aid, waarin we geloofden in een betere wereld voor iedereen. We are the world, we are the children. Homo sapiens. Maar ook het jaar waarin de steden volgeplakt waren met zwarte posters. En daarop in gele letters: “Moeten we een wereld accepteren waarin we als de dood zijn voor liefde?” Het was een teken des tijds. Een herinnering aan die door Prince bezongen grote ziekte met een kleine naam.

Maar de wereld werd niet beter. Toen niet, en drie decennia later ook niet. Nog steeds hongert Afrika, misschien nog wel erger dan toen. Nog steeds sterven er mensen aan aids. En nog steeds sterven er kleine en grote Georgies.

En nu lees ik de berichten, ondersteund door regenboogvlaggen. Alsof liefde inderdaad die door Doe Maar bezongen vreemde ziekte is. Iets dat je met een betonschaar te lijf moet gaan. Homo homini lupus. De mens als wolf voor zijn medemens. Op zulke momenten lijkt het wel zot en voel ik me rot. Gelukkig is er ook dat andere gebaar. Mensen die zich hand in hand laten fotograferen. Maar laat het alsjeblieft niet bij een gebaar blijven. Voor een liefdevol gebaar hoeven geen Georgies te sterven. Laat liefde iets zijn waarvoor we niet meer als de dood hoeven te zijn.