Allemaal aan de kant, wij moeten een leven redden.

Ik heb geen rijbewijs, want ik val eenmaal onder de categorie ‘arme student’, maar als ik bij mijn ouders in de auto zit merk ik vaak genoeg de frustratie die diep geworteld vanuit het asfalt via het airconditioning systeem naar binnen komt. Mensen zijn doorgewinterde asos in het verkeer. Ze laten je er niet voor, of gaan via de vluchtstrook op standje Formule 1 aan je voorbij. Iedereen is zijn eigen ‘king of the road’. Om in Engelse termen te blijven: mijn moeder is een echte ‘road rager’ en voor mij is dat ontzettend grappig. Nu nog wel, want ik denk dat ik er ook zo eentje word en dan gaan andere mensen om mij lachen. Hoop ik. Hoe dan ook, ik zat vandaag lekker in het zonnetje op mijn fiets, onderweg naar het station. Terwijl ik rustig de trappers ervan langs gaf, kwam er een ambulance met loeiende sirenes voorbij gesjeesd: ‘allemaal aan de kant, wij moeten een leven redden’. En iedereen gaat dan ook maar aan de kant. Het lijkt de normaalste zaak van de wereld, maar gezien ons normale gedrag in het verkeer is het best iets om even bij stil te staan. Ik heb nog nooit iemand een seconde zien twijfelen. Als het om mensenlevens gaat zijn we ineens helemaal niet zo aso meer. Dan kan ik niets concluderen dan dat het eigenlijk allemaal ook wel weer meevalt.