Aan het einde van de lijn

Ze wordt fier de huiskamer van het verpeeghuis binnengereden. Achter de rolstoel loopt een struise grote vrouw met iets te zware makeup. Je kan zien dat ze gehuild heeft, maar het weerhoudt haar niet om zich aan de verpleegster met een glimlach voor te stellen.
‘Goeiemorgen, ik ben Stella, de dochter van mevrouw Hilhorst.’
De verpleegster heet ze welkom en stelt zich voor als Ria.
‘Gaat u zitten, dan haal ik een kop thee voor jullie.’
Stella draait de rolstoel behendig naast zich en gaat zitten, zodat ze haar moeder kan zien.
Liefdevol streelt ze haar hand. Ze heeft ogenschijnlijk niets in de gaten. Ze kijkt stilletjes naar beneden en frummelt wat aan haar vest.
Ze lijkt in haar eigen wereld te zitten en zich niet te storen aan de geluiden om haar heen.
De andere mensen in de huiskamer zitten met elkaar te praten of kijken wat voor zich uit alsof ze op iets wachten.

Een man en vrouw maken nogal hoorbaar ruzie. Stella kijkt in een soort van verwarring naar deze twee mensen en ze twijfelt of ze Ria zal halen, maar plots houdt de ruzie op en gaan ze ieder hun weg.
De vrouw loopt langs Stella en zegt: ‘Zo gaat het hier nou altijd. Al die mensen in mijn huiskamer. Ik heb ze niet uitgenodigd !’
Stella kijkt opzij of haar moeder hierop reageert , maar ze frummelt alleen wat aan haar vest.

‘We gaan zometeen een spelletje doen met de mensen’, zegt Ria terwijl ze weer gaat zitten. ‘Wilt u daar bij blijven?’
Stella knikt ‘ja’ en zegt dat er uit moeder wel niet veel enthousiasme zal komen.
‘Nou ze kan u nog verrassen misschien’,zegt Ria.
‘Zullen we de rest van haar spulletjes zo even naar uw moeders kamer brengen, als u uw thee op heeft?’
Ze drinkt haar laatste slokje thee op en kijkt nog even snel naar het volle kopje thee van haar moeder.
Moeder reageert niet en frummelt wat aan haar vest.

Ze rijdt de rolstoel naar de kamer aan het einde van de lange muffe gang. Er staan al wat meubels, maar de sfeer ontbreekt. De muren zijn kaal en schreeuwen om een kleurtje of schilderijen. Er staan dozen op de vloer die vol zitten met persoonlijke spullen.

Ze zet moeder bij het raam en pakt haar zakdoek uit haar tas om haar neus te snuiten. Drie volle verhuisdozen en in de kast stapels incontinentiemateriaal, is wat er overblijft. Ze zucht nog maar eens diep en zakt neer op het bed dat bij het raam staat.
Stella kijkt opzij en vraagt hoe ze het uitzicht vindt.
Maar moeder reageert niet en frummelt wat aan haar vest……

Marion de Vries