Vliegtuig-etiquette

‘Wilt u broccoli met kip meneer, of heeft u liever een vegetarische lasagne?’ vraagt de stewardess aan mijn buurman in het vliegtuig. ‘Kip’, reageert de man nors, zonder van zijn schermpje op te kijken. Zijn asociale houding irriteert me en ik probeer de gedachten van de stewardess te lezen. Ze blijft glimlachen, zoals stewardessen dat altijd doen. Bewonderenswaardig vind ik dat, maar eigenlijk ook wel begrijpelijk. Want hoe hou je dit werk anders vol?

Jarenlang zag ik dit als mijn droombaan. Ik wilde stewardess worden en de wereld over vliegen naar de allermooiste bestemmingen. Slapen in luxe resorts, cocktails drinken op kosten van de baas en iedere avond een andere piloot versieren. Maar hoewel ik mezelf nog steeds af en toe verlies in deze droom, weet ik inmiddels dat het leven van een stewardess voornamelijk enorm afzien is.

‘Dames en heren, we naderen onze bestemming. Wij willen u vragen om uw stoelriem vast te klikken,’ wordt er omgeroepen door de piloot. Het vliegtuig schudt inmiddels alle kanten op en de stewardessen proberen wanhopig iedereen op hun plek te krijgen. M’n oren beginnen pijn te doen en ik word een beetje misselijk van de ingezette daling. De baby die me de hele vlucht al wakker heeft gehouden begint opnieuw te krijsen en de passagier voor mij klapt onverwachts zijn stoel omhoog, waardoor mijn flesje water op de grond valt.

Wanneer we zijn geland, begint een aantal passagiers uitbundig te klappen. Opnieuw ervaar ik dat dit stewardessen leventje ver van mij afstaat. Ik heb dat irritante applaus nooit begrepen. Willen sommigen hun asociale gedrag tijdens de vlucht goedmaken? Jammer genoeg misdragen de passagiers zich na dit applaus opnieuw. Het ‘riemen vast’ teken staat nog aan, maar één voor één staan de mensen om mij heen op en klappen de bagagerekken open. De stewardessen springen geïrriteerd op en ik lees de vermoeidheid op hun gepoederde, smalle gezichtjes. Dan weet ik het helemaal zeker. Deze job is niks voor mij.

Wanneer ik langs de verschillende gates op Schiphol richting de bagageband loop, besef ik opeens dat een baan als grondstewardess nog veel irritanter moet zijn dan een baan als vliegstewardess. Sommige mensen vinden het namelijk nodig om een uur van tevoren in de rij te gaan staan voor de gate, terwijl er gewoon een vaste zitplaats op hun ticket staat. Ik denk niet dat ik dat ooit ga begrijpen.