Verrukkelijke nederlaag

Niet zelden wordt mij een gebrek aan liefde voor Nederland verweten. Ik heb niet veel met het koningshuis en ik voel niet bepaald veel trots wanneer het woord ‘Nederland’ valt. Het Eurovisie songfestival is een muzikaal festijn dat ik gegarandeerd niet kijk en zo is er nog tal van zaken dat mij blijkbaar geen goede Nederlander maakt. Kers op de taart was de verontwaardiging toen ik openlijk Duitsland en Frankrijk steunde tijdens de afgelopen Europese Kampioenschappen voetbal. Welnu, critici, wees verheugd en blij! Op 25 maart heb ik het licht gezien. Ik hoopte namelijk met een grote intensiteit dat het Nederlands elftal zou verliezen. Dat heet ‘vaderlandsliefde met een blik op de toekomst’. Alles dat mis kon gaan, moest van mij misgaan en ging ook daadwerkelijk mis. Het was alsof de duivel ermee speelde. De wet van Murphy vlekkeloos door Oranje in de praktijk gebracht.
Met vrienden zat ik te kijken en ik zag voor aanvang van de wedstrijd een jong talent de warming-up voltooien. Dat was het voorteken, een indicatie van het nationale succes dat zich zou voltrekken. Het kwam sneller dan ik had gehoopt, na vijf minuten kondigde de catastrofe zich al aan. Heerlijk. Een misser van De Ligt, wat heb ik met hem te doen. Zeventien jaar oud, 268 minuten voor Ajax gespeeld. In de ogen van het strategisch meesterbrein, bron van alle blunders op tactisch gebied, ben je dan een betere optie dan de vaste voorstopper van Lazio Roma. Een misser vanjewelste en de wereldspits Spas Delev, wie kent hem niet, mocht scoren. Ik lachen, vrienden in mineur. Een kwartiertje later ging het wederom fout in al zijn zaligheid. Goed schot, slecht verdedigd, gebrekkig gekeept. De stand was 2-0 en ik zag mijn droomscenario werkelijkheid worden. Nederland bleef zo slap als een vaatdoek voetballen. Eindeloos passen in de hoop dat de Bulgaren zich zouden vervelen en spontaan in slaap zouden sukkelen.
Waarom ik zo blij met deze nederlaag ben? Ik had een openbaring, ik stroomde vol met liefde voor mijn land. Ik gunde Nederland vooruitgang. Eindelijk zou de tiran die voetballiefhebbers terroriseerde, ontslagen worden. Geen oppervlakkige interviews meer, geen tactische blunders, geen gebrekkige communicatie. Blind mag ontsnappen als een dief in de nacht. Als opvolger mogen we Ronald Koeman vergeten, Ron Jans ook. Frank de Boer daarentegen zou iedereen wel eens in het gareel kunnen krijgen. En anders stellen we toch gewoon een jonge Duitser aan, zoveel houd ik immers niet van Nederland.