Verkiezingen 2017: een déjà vu

Een déjà vu. Een juist woord als het gaat om de verkiezingen op 15 maart a.s. We gaan weer massaal na de stembus met de gedachte: ‘tijd voor verandering, maar dan wel in positieve zin dit keer’. Tja, helemaal mee eens. Zelfs ik geloof in dit sprookje. Nee, dan lieg ik. Ik hoop, ik hoop en ik hoop. Erin geloven doe ik niet.

Dat we opnieuw bedrogen uitkomen is waar ik dan wel weer in geloof. En hoe het kan is mij toch altijd weer een raadsel. We roepen met z’n allen dat we het anders willen maar
stemmen toch weer op die ene partij waar je dan juist niet op moet stemmen. Met als gevolg: de zwakkeren in de samenleving zijn weer de dupe. En die moeten nou juist ontzien worden.

Maar… er is meer. Je kan wel gaan stemmen op de juiste partij, maar als die uiteindelijk zijn eigen verkiezingsprogramma aan zijn laars lapt, ben je nog nergens.
Dus wat zou dan de oplossing zijn? Precies, je stembiljet wegdonderen! Maar dat is ook geen optie natuurlijk.

Ik denk dat het een idee is als je een soort landelijke onafhankelijke commissie in het leven roept die in de gaten houdt of je inderdaad man van je woord bent en dus je politieke beloften uitvoert. Mits je politieke plannen menswaardig zijn, uiteraard logisch. Nou ja, wij als gewone burgers vinden dat zeer logisch.

Als dan dat huidige kabinet na twee jaar nog geen resultaat heeft geboekt na aanleiding van hun verkiezingsbeloften, is de oplossing simpel. Nieuwe verkiezingen! Vier jaar dan je termijn uitzitten is veel te lang, tegen die tijd zijn problemen in de samenleving alweer veel te ver opgelopen. Moet je niet willen.

Tja, ik stel het misschien allemaal te simpel voor. Maar ik kan er met mijn kop gewoon niet bij dat er zoveel ellende is in ons land, terwijl je als kabinet toch eigenlijk hetzelfde hoort te willen: een paradijs op aarde!