Valse start door pesten

Als slachtoffer van pesten hoop ik met mijn column de gevolgen van pesten duidelijk te maken. Ik mag dan inmiddels 32 jaar zijn, het heeft mijn leven absoluut beïnvloed. Nu ik inmiddels gelukkig getrouwd ben, fantastisch vrijwilligers doe en zelfs boeken heb geschreven, gaat het goed met mij.

Maar de ‘valse start’ door jarenlang te zijn gepest, die blijft. Ik kan het niet meer terugdraaien, het niet meer overdoen. Ik was in die tijd stil, verlegen en had geen zelfvertrouwen. Want als je dagelijks op school hoort dat je niks kan en niets bent, dan hakt dat er behoorlijk in. Terwijl iedereen bezig was met de toekomst, bleef ik stil staan. Ik had weinig vrienden, ging niet mee op schoolreisjes, haalde slechte cijfers en liep geen stage. De reden was simpel: ik was bang om weer gepest te worden. Mijn ouders waren vaak op school te vinden om dit bij de docenten aan te kaarten, helaas werd er weinig meegedaan. Het pesten ging gewoon door. Uiteindelijk bleef ik thuis van school omdat het niet meer ging. Ik kon het pesten niet langer verdragen. Ik heb mijn schooldiploma dus niet gehaald.

Ik vond het wrang dat deze pestkoppen wel hun schooldiploma haalden en een onbezorgde toekomst tegemoet gingen. En ik jaren heb moeten vechten om dingen te bereiken, dingen die voor een gewoon mens heel normaal zijn. Het vroegtijdig overlijden van mijn ouders heeft het er ook niet makkelijker opgemaakt.

Maar ik ben blij. Ik ben blij dat ik met vechten dingen voor mekaar heb gebokst. Misschien ben ik daar nu wel dankbaarder voor dan als mijn leven zonder pesten was verlopen. Ik ben sterker dan ooit tevoren. En al blijft het soms nog vallen en opstaan, wat ik heb bereikt pakt niemand me meer af.

Ik hoop dat vooral pestkoppen iets leren van mijn column. Pesten is niet stoer, het kan iemands leven compleet verwoesten. En mijn tip aan slachtoffers is: blijf vechten en in jezelf geloven, je bent niet minder dan een ander. Elk mens is uniek. Ik zou haast zeggen: met uitzondering van pestkoppen…