Spiegeltje aan de wand

Spiegels zijn voor ons mensen best een bezienswaardigheid, nou ja, behalve als je Danny Blind heet. Onze voormalige bondscoach liet na het ontluisterende verlies tegen Bulgarije, sinds 1998 niet actief op eindtoernooien, optekenen dat hij zich een spiegel ging voorhouden. Na het mislopen van het EK en recordhouder te zijn van de meeste verliespartijen als bondscoach der Nederlanden, vond hij het tijd voor zelfreflectie. Het laat zich raden hoe het gesprek met zijn innerlijke roepstem zou verlopen, want de volgende dag kreeg hij zijn congé. Terecht. In mijn bibliotheek van voetbalherinneringen staat geen enkel mooi geschreven boek van Danny Blind. Niet een. De man grossierde in onooglijkheid. Vergeleken met het vertoonde spel onder zijn bewind in de afgelopen twee jaar, leek een vrouw in een witte legging, tevens een onooglijke verschijning, op Russisch ballet.
De echte doorn in mijn voetbalhart was overigens de ambiguïteit rondom zijn selectiebeleid. Normaliter is het steevast spelen bij desbetreffende broodheer als voetballer een harde eis voor een uitnodiging, maar bij Blind was dat klaarblijkelijk een zachte. Zo kende Memphis Depay door het gebrek aan speeltijd alle splinters van de bank bij voornaam, maar kon hij toch op minuten rekenen bij de nationale ploeg. Het summum van onkunde vond echter tegen Bulgarije plaats: het opstellen van Matthijs de Ligt ten faveure van iedereen die legaal alcohol mag kopen. Het piepjonge veulentje werd in zijn officiële debuut voor de leeuwen gegooid. Nou weet ik niet wat Bulgaars is voor leeuw, maar ik vermoed dat het klinkt als Delev. Tweemaal liet hij het doel van Nederlandse zijde klaarkomen en scheurde hij het internationale maagdenvlies van de te Ligt bevonden verdediger van Ajax. Ter verweer van al deze miskleunen van beslissingen, kan men aanvoeren dat Blind simpelweg niet de beschikking had over het beste materiaal. Een valide punt, ware het niet dat Louis van Gaal met bijna identieke ingrediënten een goed te behappen appeltaart maakte.
In zijn tijd als bondscoach had Danny Blind moeten opteren om eens op de koffie te gaan bij generatiegenoot, Jan Wouters. Wouters was klein als coach, maar is al enige tijd reusachtig in zijn rol als assistent. Dan kon Jan hem haarfijn uitleggen waarom hij het licht heeft gezien en het bij Blind donker blijft. Want Jan doet immers al jaren wat Blind steevast nalaat. In de spiegel kijken.