Rood.

Wanneer je jezelf snijdt, dan komt er een wondje. Zichtbaar, en inkerig. Met bloed soms, rood waarschijnlijk. Wanneer je jezelf stoot, komt een bult. Ook te zien, met kleuren die zeggen dat iets aan de hand is, onder de huid. Signalen, waarschuwingen.

Maar wanneer je een limiet overschrijdt, dan kan je een bot breken. En indien erg miniem, niet altijd zichtbaar, en duidelijk. Breuken kunnen soms verborgen blijven. Buiten zicht, buiten herstel.

En hier hebben we het nu nog maar alleen over de lichamelijke kwalen. Wat nu als de geest of je ik ook blessures oploopt, waar je geen weet van hebt? Buiten schot, buiten besef. Een dagje griep, of buikpijn, of moe van werk of school, of van trainen of muziek. Herkenbaar, en behandelbaar.

Maar dingen onder water, het merendeel van de ijsberg, niet het tipje, schuilt niet voor niets. Schuilt. Dus, verborgen. Of, gewoon lastig te vinden.

Hebben ze Frans die functie gegeven. Ging Kerel met Dame ervandoor. Laatste minuut, bal onder je voeten door, over de doellijn. Die rekening, te laat, in de min. Rood. Die injectie, die ontlading. Of die pil, die extase. Die teug, die zucht. Dat drankje na happy hour, of die halve fles, of leeggepompte maag. Of biertje dag na dato, om weer in te komen. Geleidelijk. Wanneer iets je dwarszit, en iemand je afsnijdt, op de weg, van links, of rechts, toeteren. Met gebaar en geschreeuw. Niet hoorbaar, voor de ander. Of door rood, té snel.

Wanneer woede wurmelt, en in pijn, dan scheld je iemand het lijf uit. Volledig, of achterbaks, achter de rug. Of je geeft geen antwoord, op een vraag, gewoon om gemeen te zijn. Lekker te voelen, in te komen. Iets terug te pakken. Maar je weet niet eens wat, en waarom. Je weet niet eens meer waarom je boos bent. Dat doet de das om, altijd. Woede is pijn, naar buiten toe.

Velen vormen van blessures, en scheuren, zijn niet alleen lichamelijk. Maar mentaal. En per definitie, niet te zien. En onze reacties én gewoontes, kwetsende acties, naar onszelf, ons lichaam, en naar anderen, zijn soms slechts uitingen van verborgen traumas.

De rode lens belemmert weleens het zicht van ons allemaal. Vertroebeld. Mistig. En misselijkmakend. Maar vaak duren deze dingen niet langer dan zeven seconden. De uitspattingen, de uitschieters. Uiteindelijk na de rode mist, biedt de kalmte zelf wel wat verkoeling voor deze wondjes.