Ode aan de ‘Voorlees Express’

Vorig jaar zag ik op Facebook een oproep van de Voorlees Express, een landelijke platform
waar vrijwilligers bij aangesloten zijn die voorlezen aan kinderen met een taalachterstand.
Op veel plaatsen wordt het gecoördineerd door de openbare bibliotheken, zo ook in mijn woonplaats, ik heb me meteen aangemeld. Zelf ben ik opgegroeid in een leescultuur en vind het ongekend dat er zoveel mensen zijn die niet kunnen lezen en schrijven, voor mij zijn beide van levensbelang.

Inmiddels heb ik bij twee kindjes voorgelezen en helaas zal het daar bij blijven. De cultuurraad van de gemeente in mijn woonplaats heeft in haar (on) wijsheid besloten dat de openbare bibliotheek nog steeds teveel geld kost. Er is in de afgelopen jaren al een groot bedrag bezuinigd, waardoor de wijkfilialen gesneuveld zijn. Dat die voor veel mensen drempelverlagend werkten en ook een sociale functie hadden door als ontmoetingsplaats te fungeren, was blijkbaar niet van belang.
In het najaar van 2016 werden nieuwe bezuinigingen aan de openbare bibliotheek opgelegd waar de Voorlees Express de dupe van geworden is. Pogingen om dit tij te keren waren tevergeefs, er is veel gedaan aan fondsenwerving, helaas zonder voldoende resultaat. Daardoor moest noodgedwongen besloten worden om in de zomer van 2017 met de ‘Voorlees Express’ te stoppen. Met gevolg dat in een grote stad die zich de afgelopen jaren steeds meer multicultureel ontwikkeld heeft, de taalachterstand alleen maar weer groter zal worden.

Dat ik een leesfreak ben en graag schrijf, wil niet zeggen dat dit voor iedereen geldt. Maar ik heb ervaren dat deze hulp in ontwikkeling erg gewaardeerd werd door de ouders en ook door de kinderen als plezierig werd ervaren. Een vrijwilliger van de´Voorlees Express´, doet meer dan voorlezen.
Ik heb twee keer een leuk contact opgebouwd, niet alleen met´mijn´kindjes, een Turks meisje en een Tunesisch jongetje, maar ook met hun moeders. Tijdens het voorlezen dat afgewisseld werd met spelletjes, tekeningen en puzzeltjes, ontstonden er leuke gesprekjes met een spontane uitwisseling van levenservaringen. Er stond wekelijks een uur voor het voorlezen, maar voor mij was het was moeilijk om me daar aan te houden, zo genoot ik ervan.

Alle hoop is nog niet verloren, de komende maanden wordt bekeken of er mogelijkheden gevonden kunnen worden om door te kunnen gaan, ik hoop van harte dat dit lukt, als dat zo is hoop ik er weer bij te mogen zijn. Want voor mij was het behalve leuk, zeker ook heel leerzaam.