Normal gets you nowhere

Ik ben van mening dat het wonen in Nederland niet over een kam te scheren valt. Verschillende plaatsen hebben namelijk verschillende sensatieniveaus. Zo heb je bijvoorbeeld Amsterdam, een wereldstad. Daarnaast heb je dan weer kleine, saaie boerendorpjes, waar nooit een malle moer te beleven valt. Laat ik nou in zo’n dorp wonen. In mijn woonplaats heerst het motto ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’. Het wordt nooit uitgesproken, maar het hangt gewoon in de lucht. Dat merk je, dat voel je, dat zie je. Je merkt het bijvoorbeeld aan de blikken die je krijgt wanneer je iets doet wat niet in de categorie ‘normaal’ valt. En ‘normaal’ is een relatief beperkt begrip hier. Je overtreedt die grens snel. Nu ben ik niet echt een persoon die in het openbaar graag raar doet ofzo. Heus niet. Wanneer ik de gevreesde ‘jij doet niet normaal’ blikken krijg dan gaat dit vaak om wat ik aan heb. Ook op dit gebied is de grens vrij makkelijk te overtreden, de bewoners vinden originele outfits al snel abnormaal. Laatst droeg ik bijvoorbeeld een trui met een zwarte skinny jeans eronder. Voor mijn doen een hele saaie outfit. Maar er zat een scheur in die jeans. Op mijn knie. Al snel verschenen de blikken en hoorde ik iemand iets mompelen over dat de jeugd er tegenwoordig niet fatsoenlijk meer bij loopt. Sidenote: De vergrijzing in mijn woonplaats trekt het hele Nederlandse gemiddelde omhoog. De vrouw die de opmerking maakte zag er trouwens ook uit alsof ze de honderd is gepasseerd. Dertig jaar geleden. Maar je begrijpt, een scheur in je broek, dat kan hier niet. Jammer voor hen is mijn ripped skinny jeans het meest casual item in mijn kledingkast. Wanneer ik in mijn roze fake fur jas door het dorp fiets vallen de ouwetjes bijna in bosjes van hun balkonnetjes af.

Nu weet ik dat mijn bovengemiddeld oude buurtgenoten en ik er niet uit gaan komen. Zij zullen hun grenzen niet bijstellen en ik weiger van normcore mijn stijl te maken. Eigenlijk zou ik er daarom schijt aan moeten hebben. Ik droom er van om in een grote stad te wonen. Zo een als Amsterdam. Daar is niks te gek. Alles mag, alles kan. Ouwe lullen die ‘doe maar normaal’ als lijfspreuk hebben zijn er de uitzondering, Conchita Wurst achtige types de regel. Terwijl ik hier van droom, blijf ik lekker dragen wat ik wil.