nooit meer vertraging…..

Ja, ik weet het, ik heb gemakkelijk praten. Ondanks het feit dat ik autoloos door het leven ga, ben ik niet afhankelijk van het openbare vervoer. Als ik trein en dat is niet eens zo vaak, hoef ik niet op een bepaalde tijd ergens te zijn. En als dat wel zo is, en ik stap eerst in de verkeerde trein, waarna er ook nog een vertraging van de NS bovenopkomt, vind ik dat ik niet moet zeuren.
Natuurlijk is het lastig voor mensen die wel afhankelijk zijn van de NS. Maar tegenover al het treinvertragingverdriet staat het vele fileleed, om al die tranen te drogen zijn er meer tissues nodig dan de boterberg hoog is.

Dat er gemopperd wordt om vertragingen door kapotte treinen, seinstoringen of werk aan het spoor kan ik best begrijpen. Zeker als dat dagelijks of meerdere keren in de week gebeurt als mensen naar hun werk of studie moeten treinen, kan dat door onbegrip van werkgevers/docenten veel frustratie opleveren. Maar als ik hoor dat mensen durven klagen als het om een aanrijding met persoon gaat, word ik uitgesproken treurig. Kort geleden was het weer zo ver, ik heb de indruk dat het steeds vaker gebeurt dat mensen gedwongen door hun geestesgesteldheid deze radicale beslissing nemen. Maar wachtend op de bus die mij en mijn medereizigers verder zou vervoeren, hoorde ik een paar opmerkingen die ik zo triest vond dat ik het er koud van kreeg.

Ik kwam van een bezoek aan een dierbare, die opgenomen in een hospice op haar einde ligt te wachten. De gevoelens die bij mij overheersten maakten het begrip vertraging betrekkelijk. Dat ik vanwege weer zo’n treurige aanleiding onderweg een paar uurtjes later thuis was, was voor mij dan ook volslagen onbelangrijk. Gelukkig dachten de meeste van mijn reisgenoten er ook zo over. De paar (gelukkig waren ze ver in de minderheid) klagers die geen begrip hadden stonden een stukje verderop. Ik heb moeite met dat geklaag omdat ik me altijd afvraag wat mensen naar deze radicale beslissing toe gedreven heeft. Daar moet een diep en waarschijnlijk langdurig ongeluksgevoel aan vooraf gegaan zijn, waarbij naar een treinvertraging maar een onbenullige futiliteit is.

De klagers onder de treinreizigers zouden eens stil moeten staan bij het feit, dat de mensen die gedwongen werden om deze vreselijke beslissing te nemen, nooit meer de ‘luxe’ van het vertraging hebben zullen ervaren.