Nooit een Nederlander

Mijn leven speelt zich af in Nederland. Ik ben geboren en getogen ik een typisch Nederlands dorpje. Heb altijd het Sinterklaasfeest het meest leuke en gezellige feest van het jaar gevonden (nu is die fascinatie wel een stuk minder, maar vooralsnog). Bovendien ben ik zo ontzettend blij met de vrijheid die wij Nederlanders hebben. Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat je niet kunt zeggen wat je eigenlijk denkt of wilt. Wij zijn hier niet in beperkt. En dat vind ik nou zo mooi aan dit land. Aan MIJN land.

Maar toch vind ik het zo jammer, dat ik alsmaar moet bevestigen en laten zien dat Nederland ook mijn land is. Dat dit land, mijn land, ook mijn thuis is.
Ten eerste woon ik in Nederland, denk ik (voor zover mogelijk) als Nederlander, spreek ik de Nederlandse taal meer dan genoegzaam en houd ik mij voor zover dat kan aan de normen en waarden hier. Nederland komt daarmee ook voor mij op de eerste plaats. En niet een ander land waar ik niet eens geboren ben, de taal matig beheers en af en toe in de zomer even langs kom. Dat is niet mijn land. Nederland is dat wel. Daarom begrijp ik sommigen met een migratieachtergrond ook niet. Want ik vind het zo gek dat je in dit land woont, maar toch bij een ander land probeert te horen.

Toch ga ik nooit bestempeld worden als Nederlander. Of dat is omdat ik niet geschapen ben met het typisch Nederlandse uiterlijk of puur omdat ik twee ouders heb die een dubbele nationaliteit hebben, weet ik niet. Ik zelf ben Nederlander, zodoende heb ik maar één paspoort. Het papiertje van mijn Nederlanderschap. Natuurlijk weet ik zelf ook wel, dat een stuk papier je niet ineens een Nederlander maakt.

Ontzettend jammer vind ik het wanneer mijn geloof erbij word betrokken. Mijn geloof beïnvloed mij niet in mijn Nederlanderschap. Iedereen heeft het recht om zijn geloof uit te kiezen. Ondanks dat Nederland van oorsprong een christelijk land is. Niemand is beperkt in het belijden van zijn of haar geloof, toch?
Reken mij daarom niet af op mijn kleding. Want ik krijg dagelijks achter mijn rug te horen: ‘’oh ze zal vast geen Nederlands spreken’’ alleen maar gebaseerd op het doekje dat ik op mijn hoofd draag.
Ik ben gewoon een Nederlander. Niet een zogenoemde NederTurk (wie heeft dit verschrikkelijke woord eigenlijk bedacht?). Evenzo sta ik volkomen achter dit land. Ik juich altijd voor dit land. Wanneer om mijn nationaliteit wordt gevraagd geef ik altijd aan dat ik trotse Nederlandse ben. Jammer dat ik nooit als Nederlander wordt beschouwd.