Mens erger je ….vooral in Amsterdam.

Er zijn van die objecten van ergernis en haat waar je eigenlijk van geniet. Je geniet van het ergerlijke haten omdat je ergens je rauwe randjes kwijt wil. Desalniettemin moet de balans in jezelf wel 2-98 zijn qua negatief en positief anders is dat rauwe randje een laatste meter die je nodig hebt om uberhaupt niet meer vrolijk te zijn. Ooit geleerd.
Iedere ochtend begin ik met de volle 100% aan de dag. Zeker wanneer Amsterdam een stad is geworden om echt van te houden dankzij de lucht-het licht en de rustige ontwakening.
Deze 100% is na een fietsrit door de binnenstad ietwat afgenomen. Ik hou mij ernstig vast aan de relativeringsfilter en de ochtend koffie-injectie, maar na een wirwar van stoned zijnde fietsers op een Yellow Bike te hebben moeten ontwijken en hierdoor een lantaarnpaal te hebben moeten omarmen om niet een Nutellabar (?) binnen te fietsen achter de DAM, red ik het niet meer op de in en uitademingsoefening van mijn ZEN-app. Met een kleine procentuele afname van mijn Dag-accu start ik met mijn werkzaamheden. Ondertussen ontsnapt een kleine vloek dat t toch godsgruwelijk belachelijk is dat toeristen een fiets krijgen. Onbegeleid.
Einde van de werkdag die mij energie heeft gekost en gegeven, wordt het tijd dag weer af te sluiten. Thuis. Ik neem een andere route dan op de heenweg i.v.m. een pick up van dochterlief en nader het CS. Een sliert kinderen met een gele fiets blokkeert de Prins Hendrikkade. Franse kinderen. Zonder ENIGE begeleiding. Toeterende scooters, slingerende fietsers en vooral veel chaos omdat zowel de kinderen als kuikentjes uit een ei gekropen en de lokale bewoners even het geven en nemen principe niet meer overzien. Ik stap af. En loop naar een handhavings-persoon. Een man die ogenschijnlijk of gedwongen is dat te doen of minder dan 50% levensgeluk ervaart per dag. Kan ook een oorzaak-gevolg’dingetje’ zijn. Mijn vraag of dat zijn werkzaamheden gericht kunnen worden tot de kinderen die bijna allen een vrij naargeestig schoolreisjeseinde tegemoet zouden zien, hetzij door eigen letsel, hetzij het veroorzaken van andermans letsel, werd met een brom-grom-ergerlijkekreet beantwoord. Na een ‘okee…hun monkies, hun cirrrrrcus’ qedachte fietste ik maar verder. Succes. Iedereen. Ik haat zulke (verhuurders-ambtenaren…) mensen. Niet kunnen nadenken over de gevolgen. En ik erger me dood aan een stad/beleid dat geld boven veiligheid en leefbaarheid stelt. De rest van de dag was ik niet te genieten. De accu was leeg.