Klagen of lopen

Klagen of lopen

Ik wilde het, in het licht van de komende verkiezingen, over Geert Wilders hebben, en
over de boze witte Nederlanders. En over hoe vreselijk ik het verongelijkte, egoïstische
en slachtofferige gedrag vind van Geert Wilders en zijn volgers. En ik wilde mijn
ongeloof en zorgen uitdrukken over het aantal mensen dat gelooft dat hij allerlei
problemen en misstanden gaat oplossen. Ook wilde ik de vraag stellen wat er eerst was:
een politicus die boosheid opwoelde uit de onderbuik, of waren veel mensen al boos?
En vooral wilde ik mijn zorg benoemen (dat is toch zo belangrijk, benoemen?), over hoe
vaak op agressieve en beledigende toon gediscussieerd wordt, vooral op Social Media.
Over hoe het kan dat de onverdraagzaamheid zo groot is geworden, terwijl het in de
jaren 80 en 90 al een groot schandaal en zelfs strafbaar was dat Hans Janmaat zei: ‘Vol is
Vol’.

Maar na 404 woorden, veel schaaf, en –knip, – en plakwerk zie ik er van af! Deleted.
Het staat me tegen, ik kom tot niets anders dan een lange klaagzang en dat wil ik niet.
Want klagen is uiteindelijk hetzelfde als wat zijn aanhangers doen, alleen met een
tegenovergestelde mening. En bovenal: ik schiet er werkelijk niets mee op, jullie niet, en
de wereld al helemaal niet. Ik heb het gevoel dat alles over het fenomeen Geert Wilders
en zijn aanhang al geschreven en geanalyseerd is. Hordes historici, journalisten,
psychologen en sociologen hebben hun pennen er op stuk gebeten. Wat heb ik daar nog
aan toe te voegen. En als het nou nog opluchtte. Niets van dat alles.

Dus ik wil het over iets luchtigers hebben. Uitingen van mijn eigen gelukjes in het leven.
Bijvoorbeeld dat ik vanmorgen een heel tevreden gevoel over mezelf had. In de
winterperiode laat ik mijn zwakheid namelijk nog wel eens overwinnen, maar
vanmorgen liet ik me niet kisten door die zwakte en ben weer ‘s gaan hardlopen. En dat
ik gisteren ook nog een paar mooie laarsjes heb gescoord in de uitverkoop. Wat wil een
vrouw nog meer..

Maar ja, dat zijn slechts drie zinnen..