Een zaak tegen links

Ik stem al jaren blanco, want ik wil niet stemmen zonder ideologie. Aan elke partij ontdek ik vroeg of laat iets dat stinkt. Ze eten stiekem baby’s of vereren de duistere heer Sauron.

De PVV valt als eerste af. Ideologie is iets wat je wél wilt, niet iets dat je niet wilt. Als ik je vraag wat je vanavond wil eten en je antwoord is ‘geen patat’ dan haat ik je met heel mijn hart. Met die instelling wil je een land leiden? Vanavond eten we bleekmiddel, bon appétit.

Rechts, liberaal en christelijk vallen ook af, ik geloof niet in de magie in de vorm van God of vrije marktwerking.
Maar links kan ik niks mee. Ze hebben mooie positieve slogans, ‘tijd voor verandering’ en ‘een verbonden samenleving’ en ‘Yes we can’, dat is het dichtste wat je in Nederland komt bij echte ideologie. Zorg, participatie, onderwijs en integratie, dat zijn op papier goede dingen.

Maar in de praktijk betekent het tikkertje spelen.
‘Tikkie, nu moet je participeren.’
Ik deed niet eens mee.
‘Jammer, eerst twintig jaar naar school en dan veertig jaar werken.’
Dit is best een heftig spelletje. Heb ik nog ergens keuze?
‘De echte keuzes zijn op sinds 1939. We hebben wel een steeds grotere variatie op de illusie van keuze. Geniet van dit filmpje van Patricia Paay die ondergepist wordt. Wat voor koffie wil je, een Macchio latte of een koude Depresso met extra glasscherven?’
Doe maar zwart.
‘Is dat niet racistisch?’
Nee, ik ben gewoon ouderwets.

Dat is hetgeen wat stinkt. De verzorgingsstaat in pure vorm is een observatorium. Niemand ontkomt aan het alziende oog van Sauron en overal wordt macht ingeruild voor identiteit. Meer toezicht, meer bewustzijn, meer jezelf zijn. Die dingen klinken positief, maar ze behelzen een Orwelliaanse machtsverschuiving van mens naar staat waar Nazi-Duitsland jaloers op zou zijn.

Observatie transformeert mensen tot subjecten, dat is de hoeksteen. Ken je dat gevoel wanneer je bij het ziekenhuis binnenkomt en de receptioniste kijkt even naar je zonder je te zien, voordat ze zegt/opdraagt: ‘Meneer, wilt u gaan zitten?’ Dat is een Madurodam-versie van onze maatschappij, maar we zijn zo lang geleden de receptie gepasseerd dat we het niet bewust meer voelen.
En dan vragen mensen zich af waarom de Marrokanen niet willen integreren.

‘Misschien is dit een goed onderwerp om te onderzoeken voor de psychiatrie.’
Dat zou je denken, tot je beseft dat de psychiatrie is opgezet om de transformatie te faciliteren, niet om hem te onderzoeken.