Een goed geïntegreerde allochtoon

Vandaag zei ik tegen een Nederlandse mevrouw dat ik nog nooit heb gekampeerd. ‘’Dan ben je geen echte Nederlandse’’. Nee, dat probeer ik ook niet te zijn. Tegelijkertijd ervaar ik de vooroordelen van allochtonen die hardop zeggen dat ik liever een Nederlander ben dan een allochtoon of dat ik dat ‘probeer’ te zijn. Ik voel me beledigd. Ik probeer niets, ik ben wie ik ben. Ik ben trots op mijn land van herkomst. Als ik lees hoe Iraniërs worden bestempeld als hoogopgeleid explodeer ik bijna van trotsheid. Maar ík kies ervoor met welke overtuigingen ik leef. Net zoals dat ik kies voor de normen en waarden uit de Nederlandse cultuur die bij mij passen. Ik kies niet voor het één of het ander, ik kies voor beide. Ik kan fel zijn tegenover allochtonen, omdat ik vind dat zij niet volledig de kansen benutten die ze in Nederland krijgen wat in land van herkomst ondenkbaar was. Veel allochtonen zijn naar Nederland gekomen met een bagage, maar ook dat zou je er niet van moeten weerhouden om te streven. Als ik hierover mijn mening uitspreek ben ik niet minder Iraans noch heb ik de grote wens om een Nederlander te zijn. De nuchterheid van Nederlanders vind ik fantastisch. Psychiaters die kiezen voor de fiets in plaats van de auto. In Iran weten de overgrootouders van de buren van je schoonmoeder dat je opa arts is. Nederlanders praten met hun kinderen over gevoelens en emoties. Nederlanders laten hun kinderen zijn en worden wie ze willen zijn, waarom zouden wij allochtonen hier geen voorbeeld aan nemen? Hoe onbegrepen, gestigmatiseerd, verward, onderdrukt, beschaamd en minderwaardig sommige allochtonen zich voelen door ouders van de eerste generatie zou reden genoeg moeten zijn om dit aan te passen. Ik hecht er veel waarde aan hoe familie wordt gepositioneerd binnen de Iraanse cultuur, maar vooral de manier van beleefdheid en de goede manieren. Ik kies voor datgene wat voor mij werkt, waar ik me gelukkig bij voel. Het werkt voor mij om ook Nederlanders te omarmen. Om niet iedere afwijzing te bestempelen als ‘discriminatie’. Om niet te gaan kamperen, maar een hotel te boeken. Om als ongetrouwde vrouw op mezelf te wonen en het leven te ontdekken zonder man aan mijn zijde. Om voor mezelf te kunnen zorgen en te kiezen voor een man die ik niet nodig heb vanwege financiële redenen of emotionele stabiliteit. Het werkt voor mij om te zijn wie ik ben. Een trotse Iraniër, woonachtig in Nederland en goed geïntegreerd met behoud van Iraanse normen en waarden. En dat werkt voor mij.