Echt Nederland

Vorige week waren we allemaal vrolijk gehumeurd door de eerste zonnestralen van het jaar, het wordt weer lente! De terrassen stroomden vol en de echt enthousiaste Hollander durfde zonder jas de deur uit. Een tijd die alweer zo lang geleden lijkt..

Ik prop mijn sjaal in mijn jas en bereid me voor op wat komen gaat. Als deze windstoten de bus al doen zwieren, dan vrees ik het ergste voor mijn fiets. Als ik uitcheck kijken de andere reizigers mij met medelijden aan, want rond de halte waar ik uitstap zijn maar weinig huizen te bekennen. Zodra ik de stoep raak, beland ik bijna onder de bus waar ik zojuist in zat en inderdaad, mijn fiets heeft zich ook niet staande kunnen houden. Ik zet mijn gedachten op nul en begin tegen de wind in te trappen. Mensen in de auto lachen zich waarschijnlijk kapot, want een blonde meid met een schapenvacht jas en hoge hakken lijkt het natuurlijk extra zwaar te hebben naast senioren die voorbij schieten op hun elektrische fietsen.

Tot overmaat van ramp begint het ook weer te regenen. Je kunt je natuurlijk wel voorstellen dat dit niet zomaar regendruppels zijn. Door de kracht van de wind knallen de druppels tegen mijn gezicht en kun je het beter kiezelstenen noemen. Waarom duren de zonnige dagen altijd zo kort in Nederland? Mogen we niet gewoon even twee weken genieten, zodat iedereen de tijd heeft gehad om een terrasje te pakken en hun ramen te lappen? Ik snap wel waarom iedereen zo uit ze bol gaat van een dagje zon, voor je het weet is het namelijk weer voorbij.

Als ik eindelijk thuis ben, ga ik eens kijken wat de schade is. Mijn fiets zit onder de modder, mijn kapsel kan door voor een zemen lap en mijn ogen lijken op die van een panda. Een enigszins positief iets: ik heb bovenbenen als Lance Armstrong. En oja, niet te vergeten: de kachel staat aan en er wacht een kommetje warme kippensoep op mij. Dat is dan toch ook weer typisch Hollands.