De Multiculturele Droom

Enkele dagen geleden ben ik teruggekomen uit Irak. Samen met een Internationale hulporganisatie heb ik daar de ontheemden gediend die Mosul en de omliggende gebieden hebben ontvlucht. De aanschouw van zoveel ellende, verwoesting, verdriet en vernietiging maar bovenal ook de constante aanwezigheid van hulpeloosheid, ontreddering en de dood van de hoop leidde mij naar een diepe overdenking. Dat we hen niet in gammele bootjes dobberend de Middellandse Zee over moeten laten gaan. Dat we trots moeten zijn dat deze mensen de waarden van ons land zo hoog hebben zitten dat ze ons uitkiezen om naar toe te gaan. Vaders en moeders die enkel een huis willen om in te leven en een veilige omgeving waarin de kinderen een toekomst kunnen hebben. Opa’s en Oma’s die na decennia van oorlog, na al soms zeven keer gevlucht te zijn uiteindelijk alle geschiedenis, alle mooie momenten die ze hier beleefd hebben, achter zich laten omdat er simpelweg geen andere optie meer is. Mijn standpunt in het vluchtelingendebat zal jullie allen duidelijk zijn.
Een dag nadat ik terugkwam toog ik naar de plaatselijke buurtkroeg. Deze kroeg is gelegen in de Utrechtse wijk Lombok, een wijk die wordt beschreven als de multiculturele droom. Puurder dan de mensen in deze kroeg zul je ze niet krijgen. Zij lieten mij de andere kant van de medaille van barmhartigheid zien, een kant die ik eerlijk gezegd zelf niet altijd zie of waarvan ik althans de (negatieve) effecten persoonlijk niet ervaar. De vaste stamgasten vertelden mij dat de kroeg over een paar maanden zijn deuren zal moet sluiten omdat de klandizie sterk achteruit is gegaan. De reden hiervoor is dat de wijk in sneltreinvaart de gevolgen ondervindt van het toenemende multiculturalisme. Nederlandse winkeltjes worden overgenomen door kebabzaakjes, islamitische slagers en Turkse groenteboeren. Dit alles zorgt voor een levendige sfeer die mij altijd heeft kunnen bekoren maar die voor deze kroegeigenaar betekent dat zij haar kroeg, haar kindje, die al voor generaties in de familie zit, waarschijnlijk over een paar maanden zal moet sluiten. Voor het eerst begreep ik de andere kant van de medaille van barmhartigheid. Zelf zie ik dit alleen als een onomkeerbaar proces, die naast negatieve, ook heel veel positieve effecten heeft. Het enige wat ik voor deze kroegeigenaar kan betekenen is nog maar een extra rondje bestellen en iets vaker langskomen zodat hopelijk deze multiculturele droom ook nog een Oud-Nederlandse kroeg zal blijven bezitten.