De genetica van de liefde

Ik bega zo dadelijk een doodzonde in de romantische etiquette. Dus eerst een mea culpa: wegens het over de datum zijn van mijn jeugd is dat een beetje reumatische etiquette geworden, of nostalgie zoals u wilt. Als het u belieft een beetje begrip voor wat gaat volgen.

Bij een tankstation zag ik vorige week een geliefde uit een eerdere levensfase. Haar gracieuze verschijning en zachte trekken leken verschraald door doelmatig handelen, zoals je dat misschien wel kent van je eigen ontmoetingen op dergelijke gebruikslocaties. Op tankstations wordt niet geflirt maar een transactie verricht.

Ik hoefde geeneens moeite te doen niet herkend te worden, zo druk en gestrest was ze bezig. Mensen kunnen erg onaantrekkelijk zijn in dergelijke omstandigheden. Ik ook. Het schrijden der tijd maakt ons er niet mooier op. En dat werd op bitterzoete wijze bewezen met het volgende.

Uit haar vlotte middenklasser stapte nonchalant een tiener, die met moeders portemonnee ging afrekenen. Het meisje leek als twee druppels water op de jonge vrouw die ik ooit in de trein fotografeerde terwijl ze sliep, en voor het laatst gezien had in tranen. Ik wilde bij haar blijven.