De dood als de ultieme vrijheid

In verkiezingstijd zijn er altijd onderwerpen die ineens de kop opsteken. Je ziet ze niet aankomen, maar met de verkiezingen voor de deur praten we nu ineens dagelijks over het voltooide leven. De dood als de ultieme vrijheid.

We noemen het beschaving wanneer we ons los maken van oude gewoontes en principes en verder ontwikkelen. We mogen tegenwoordig aborteren, insemineren, vechtscheiden en eerder sterven. Allemaal manieren om de natuur te manipuleren of de ultieme vrijheid te ervaren. Het stelt mensen voor tegennatuurlijke keuzes als:
“wil ik wel een kind met een mogelijke beperking”
“hoe zorg ik dat mijn volgende kind een jongen wordt”
“als mijn man niet meer interessant genoeg voor mij is, moet ik dan vertrekken en zelf de vader en moeder worden voor mijn kinderen”
“zit ik nu in een tijdelijke depressie of heb ik een geestelijke kwaal en moet ik een einde aan mijn leven maken”

De moeilijkheid van deze keuzes maken al duidelijk dat het keuzes zijn die mensen normaal gesproken niet zouden moeten maken. De deur bij psychologen wordt al platgelopen door mensen die er, soms pas op latere leeftijd, achter komen dat het leven niet volledig maakbaar is. Soms doet de natuur zijn werk en kunnen we die nog niet beïnvloeden.

En wat hebben bovenstaande keuzes ons gebracht? Een toenemend aantal gevallen van abortussen en euthanasie, een ongelooflijk aantal scheidingen en een legioen aan verwarde mensen in de samenleving. Want verward raak je vanzelf wanneer je merkt dat we geen perfecte kinderen krijgen, we scheiden van onze partner en erachter komen dat het gras helemaal niet groener is bij de buren en we een brief van onze moeder krijgen omdat zij het leven niet meer aankan en liever dood wil. De dood regeert.

Maar wat als we elk kind zouden accepteren zoals het is? Natuurlijk is het hebben van een kind met een beperking een zware opgave, maar wat als we (ook aan de ouders) de juiste zorg bieden om hen te begeleiden. Wat als we echtscheiden moeilijker maken, mediation gratis maken, het taboe op regelmatige strubbelingen in onze relatie doorbreken en bij elkaar blijven de nieuwe beschaving wordt. Wij kiezen voor elkaar, in voor- en tegenspoed en dat voelt dus hartstikke goed! En wat als onze ouderen weer worden betrokken in de samenleving, de juiste zorg krijgen en dagelijks veel menselijk contact hebben, zouden ze dan een advocaatje of een glaasje boerenjongens niet verkiezen boven de laatste spuit?