Viktor legt ‘t loodje

Viktor gaat dood. Ik zou er mijn schoenencollectie, mijn vakantieplannen en misschien zelfs wel mijn lievelingsknuffel voor in de gracht willen gooien om het niet waar te laten zijn. Helpt natuurlijk niks, het arme beestje is 16 jaar oud en ik raak hem kwijt.

Ik neem het versufte dier in mijn armen en voel niets meer dan een hoopje botten om een lijfje heen. Was dit ooit de grote stoere siamees die thuis de dienst uitmaakte? Die als een luchtalarmsirene iedere nacht weer zijn stembanden testte alsof het de eerste maandag van de maand klokslag 12 uur was?

Ik knuffel hem, huil keihard, bel de dierenarts, huil weer keihard en bel dan mijn papa. ‘Meissie, wat is er? Schei uit, dat meen je niet? Viktor gaat het loodje legge? Madeliefjes naar buiten drukke? Ach, ik heb er ook geen sjoege van, maar dat beessie was aan z’n einde. Ik zei nog tegen mama, die ligt daar maar voor pampus, die baalt dat hij aan de pan is blijven hange.., zo zonder Rolfie was er ook niks an”.

‘Ja, pap… dat is zo, ik eh…” en barst weer in janken uit. Papa haalt mij op en we rijden naar de dierenarts. In de auto heeft hij duidelijk een poging gedaan het sigarettenmerk Belinda in z’n eentje op de markt te houden. “Meissie, het komt wel goed, straks heb je weer vrijheid, ga je voor mijn part naar hoe heet dat gat ook alweer? Australie. Of Japan of god mag weten waar je allemaal nog heen wil’.

Bij de dierenarts houd ik mij in en knijp het beestje bijna fijn als hij een spuitje krijgt. Mijn papa ziet weinig redenen zich in te houden. ‘Schrik nou niet als ie nog even tot leven komt, dat deed oma ook, dat mens was niet kapot te krijge, dacht je die is zichzelf al lang van binne aan het bekijke, zit ze ineens rechtop in haar bed’.

Ik wil wat zeggen maar mijn woorden zijn minstens zo stil in mij als Martin het ooit zo mooi bezongen heeft. Zou mijn vader dat woord kennen; stilte? Hij bedoelt het zo goed, maar waarom komt het dan zo rottig zijn strot uit en altijd op het verkeerde moment? Er zit geen kwaad in, en terwijl ik ‘m alweer vergeef voor z’ n luidruchtige gedrag hoor ik ‘m zeggen: ‘Zo dat zit er op, ik zou zegge; kat in het bakkie..’.

-MvdB-