The world first

Toen Donald Trump president werd van een land dat niet echt bestaat, moest heel de wereld het weten: dat niet-echt-bestaande land eerst! Een tijdje later reageerde Nederland: als dat niet-echt-bestaande land eerst komt, mag dan ons wel-bestaande land op de tweede plaats komen? Weer een tijdje later spaarden alle andere Europese landen kosten noch moeite om Nederland af te kraken en land nummer 1 duidelijk te maken dat zij de enige echte nummer 2 zijn. En Donald Trump zelf? Die zat lekker lui achterover in zijn stoel en zag dat het goed was. Laat die Europeanen elkaar maar lekker in de haren vliegen, dan lost het probleem zich vanzelf op.

Zijn wij dan met zijn allen vergeten hoe land nummer 1 aan zijn naam is gekomen? Amerigo Vespucci, een Italiaan, in Spaanse en Portugese dienst. De taal, die ze in land nummer 1 spreken, is bedacht door Engelsen. Zonder Europa zou het Amerika van Donald Trump simpelweg niet hebben bestaan. Dus: Europe first, America second.

Intussen vraag ik me af wat dat toch is met al die ranglijsten. Waarom wil de een beter zijn dan de ander? Is gewoon "goed" niet goed genoeg meer? Ik moet denken aan oktober 2015. Mijn moeder vocht met haar laatste krachten tegen kanker. Maar ze wilde dat ik dat weekend zou gaan. Naar Brno, Tsjechië. Een danswedstrijd waar mensen uit 11 landen aanwezig waren. De plaatselijke club had eigenlijk niet genoeg mensen om een dergelijk evenement te organiseren. En niet iedereen was overal even goed in. Maar we sprongen voor elkaar in de bres, ongeacht afkomst, religie of politieke voorkeur. Duitsers die het toernooi opzetten, juryleden uit Frankrijk en Engeland. Nederlanders die de vrijwilligers inplanden, medische assistentie uit Zwitserland, Polen en Oekraïners bij de ontvangst. En toen ik het even te kwaad kreeg, vond ik troost in de armen van een Noorse. We hadden uiteindelijk iedereen op de juiste plaats. Werkpaarden en bezige bijtjes in een "Dancing Zoo". Het toernooi zelf? We wilden eigenlijk drie avonden achtereen dansen, maar moesten op een of andere manier de dag doorkomen. Ja, stiekem wilden we weten wie "first" was. Die hebben we een knuffeldier gegeven. Maar het ging om het meedoen. Erbij zijn. Je ware zelf laten zien voor het publiek dat jou tot grootse daden inspireert.

Dat weekend waren we allemaal één. En dat kunnen we nu ook zijn, waar ook ter wereld. Wij zijn allemaal één. Samen verslaan we dat kankergezwel waar onze planeet mee worstelt. The world first. Make the world great again.