Lesson one

Tudadu, ta, ta…

“Oscar, heb je je keuze voor 15 maart al gemaakt?”

Nee, dat had ik nog niet. Dus pakte ik als “wijs kiezer” de lijst van alle politieke partijen en scande ik nieuwsartikelen. Er ging een streep door elke partij die mij voor zat te liegen. Binnen 24 uur waren alle partijen doorgestreept.

Tudadu, ta, ta…

“Oscar, je moet een partij niet afvallen op één uitglijder. Politiek, les 1: kies een partij waarbij je je goed voelt.”

Weer een paar honderd artikelen verder. Nog steeds geen keuze kunnen maken.

“Oscar, het is heel simpel. Ben je voor of tegen de PVV? Ben je tegen, kies dan VVD. Elke andere optie is zinloos. Strategisch stemmen heet dat. Doe wat goed voor jouw land is.”

Hmmm, strategisch stemmen. Als ik voetbalsupporter was, zou ik dus mijn lidmaatschap van de provincieclub op moeten zeggen en supporter van Ajax worden, omdat dan de kans groter is dat ik Feyenoord zie verliezen. Helaas kun je in de porseleinkast die politiek heet, beter geen balletje opgooien, laat staan ertegen aan schoppen. Natuurlijk niet. Nul procent kans, Geert, NUL! Dit. Gaat. Niet. Gebeuren. Zoals de Brexit ook nooit zou plaatsvinden. Zoals ‘Donald Trump president van de VS’ een verzinsel van de pers is. Maar diezelfde pers was natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen tijdens die geheime zitting van Mark en Geert.

“Geert, ik moet bekennen, jouw programma van 11 punten verschilt niet eens zo gek veel van het mijne. Als je één punt laat vallen, dan moeten we er toch uit kunnen komen samen? Tientallen partijen zouden niets liever willen dan 91 procent van hun programma kunnen doorvoeren.”

“Mark, jongen, nu je het zegt, er is één ding dat ik nog veel waardevoller vind dan het de-islamiseren van ons land. En dat is 10 miljoen kiezers de regering geven die ze willen. Dat zijn er meer dan het aantal mensen dat voor de-islamisering is. En over dat ene puntje kunnen we het later nog wel hebben, vier jaar is nog lang.”

Woensdag 15 maart. 52 zetels voor de VVD, 49 voor de PVV. Twee derde meerderheid. Vijf dagen later kan de regering aan het werk. Nog nooit eerder ging de formatie zo snel. En ondanks het aanhoudende gemor van het electoraat wordt de rit van vier jaar uitgezeten. Net als de keer daarvoor. Met dank aan al die strategische stemmers.

Tudadu, ta, ta…

Goed, ik ga ook eens strategisch stemmen. Dat "Lesson one" van Russ Conway op de piano van onze buren is niet om aan te horen. Al denk ik zelf dat de kiezers mijn lesson one harder nodig hebben.