Scheurfestijn

Een bijzonder tafereel, zo vlak voor aanvang van het jaarlijkse 19-delige scheurfestijn, met in de hoofdrol onze eigen Max Verstappen. Het gebeurde op de meest voor de hand liggende dag van een dergelijk scheurfestijn, de zondag. Op die dag bevind ik me op een plek waar weinig te scheuren valt, want de spoorkeien razen met hooguit 140 kilometer per uur onder mijn achterwerk door. Aan de andere kant: ik wil nog wel eens zien of een Formule 1 auto ook 140 kilometer per uur achteruit kan.

In de vierzits op de bovenste etage zie ik nog de resten van een ander scheurfestijn. Spuitconfetti, uitgelopen schmink en lege blikjes van een hier niet nader te noemen Limburgs biermerk. Schoolkinderen lachten zich afgelopen vrijdag een scheur omdat om elf minuten over elf uur de lessen ophielden. In Lampegat deden ze aan Drie Uurkes Vurraf, in Keiebijtersstad was de zitting van de Keijologische Hogeskool, waar een promoventje zijn pruufskrift inclusief bijlage met elf punten verdedigde, nadat hij het jaar ervoor als perbeerder zijn Bewijs van Erremoei had gehaald.

Als we Oeteldonk gepasseerd zijn, begint het volgende scheurfestijn. Een zojuist ingestapt gezin zit in de vierzits naast me en de vader spit met veel plezier een Telegraaf door. Interessante artikelen worden met groot enthousiasme uit de krant gescheurd. Dat er in een dergelijk uitgescheurd artikel hier en daar een woord ontbreekt, schijnt de beste man niet te deren. Dat zal hij er wel bij fantaseren. Ik zie het tafereel aan en kan met moeite een glimlach onderdrukken. Hier is namelijk iemand aan het perberen zijn Bewijs van Erremoei te halen. Want de beste man kon ook gewoon die krant in zijn geheel in de tas stoppen en thuis met een schaar de artikelen van zijn keuze uitknippen. Dan had hij die ontbrekende woorden niet hoeven te raden. Bijkomend voordeel is dat de poetsploeg van de NS weer een krant minder op hoeft te ruimen. Maar ja, die krant is ook zo zwaar om mee te sjouwen, en tijd om kranten door te spitten zal hij thuis wel niet hebben.

In Leemput is het gezin uitgestapt en zit ik met de resten van hun scheurfestijn opgescheept. Ik vermaak me met het erbij fantaseren van ontbrekende woorden. De dag wordt gevuld met een hoofdstedelijke Ecstatic Dance en de Drie Uurkes Achteraf van de terugreis. En in Rotterdam lachen ze zich zo te zien een scheur om die lampen, die in een gat waren gevallen. Een gat van een carnavaleske elf punten… doellijntechnologie?… ze hadden er geen woorden voor…