Over pesten, kreukels en jezelf mogen zijn

Op Netflix kijk ik de serie “Rita” over een sexy, kettingrokende, vrijgevochten Deense lerares. Bij de fans zie ik nu een vette grijns op het gezicht verschijnen. Maar dat terzijde.

Over een collega van Rita is een korte spin-off gemaakt: HjØrdis. Deze ontroerend onbeholpen en op het eerste gezicht een beetje wereldvreemde vrouw, blijkt een geweldige lerares. Ze organiseert een toneelstuk voor het anti-pestproject op school. De kinderen die zich opgeven voor het stuk, vallen allemaal een beetje buiten de boot. Omdat ze anders zijn. Doof, dik, bang, teveel dit en te weinig dat. Doordat HjØrdis zich kwetsbaar opstelt, vecht voor de eigenheid van al deze prachtige kinderen en strijdt tegen alle vooroordelen, ontstaat er iets heel erg moois. Ze worden gezien zoals ze zijn en krijgen de plek waar ze recht op hebben. Van mij mogen ze deze miniserie op alle scholen gaan inzetten als lesmateriaal tegen pesten. Ik kan nu beschrijven hoe één van de jongetjes uiteindelijk toch de prinses mag spelen (ja er staat prinses). Het is ook nog eens hilarisch. Maar ga vooral zelf kijken als het onderwerp je iets doet.

Pesten en niet jezelf kunnen zijn is van alle tijden. In het boek dat ik aan het lezen ben is het toevallig ook een thema. “Ze pesten haar omdat ze bestaat, meer aanleiding hebben ze niet nodig” en “Ze kan goed rennen, je leert goed rennen als je vaak achterna gezeten wordt” zijn zinnen die ik lees. Zelf heb ik er ook ervaring mee, als je krullen hebt ben je al snel een schaap. Maar ik had geluk, het hield vanzelf weer op. Veel kinderen en volwassenen hebben minder geluk. Tegenwoordig hebben de kwetsbaren er nog een extra draak bij om tegen te vechten: pesten via Social Media. Ik ken de voorbeelden en het verdriet van hen die het overkomt. Pesten is moeilijk aan te pakken en het levert vaak levenslange schade op. Maar hoe lastig het ook te bestrijden is, laten we in ieder geval doorgaan met er aandacht aan te besteden.

Wat ik ooit met mijn eigen kinderen heb gedaan om te laten zien wat pesten met iemand doet, wil ik graag delen. Ik gaf ze een A4-tje en vroeg hen om dat te verfrommelen, erop te stampen en ermee te gooien. Scheuren mocht niet. Dat vonden ze leuk om te doen. Daarna vroeg ik of ze het papiertje weer in de oude staat terug wilden brengen, vouwen eruit en gladmaken. Dat ging niet. Wat overbleef was een stuk papier met kreukels. Het leerde hen dat hoe vaak je ook sorry zegt en probeert alles glad te strijken, de littekens krijg je niet meer weg..