Mijn laatste column…

Afscheid nemen valt niet mee. Aldus een vergeten liedje van begin jaren tachtig. De hoofdpersoon moest zijn truck aan de kant laten staan. Zelf voel ik me af en toe ook een beetje vrachtwagenchauffeur. Niet dat ik honderd kilo weeg en altijd een sjekkie op mijn lip heb, verre van dat zelfs.

Nee, ik heb mijn wagen volgeladen met een enorme vracht aan allerlei waarnemingen, gedachten en gevoelens die ik door de jaren heen heb verzameld. Sommige daarvan heb ik verwerkt in (naar ik hoop) leuke verhaaltjes. Die heb ik dan soms als lezerscolumn naar de Metro gestuurd. En stiekem zat ik dan te kijken hoeveel stemmen mijn column zou halen. Het dagelijkse winnen liet ik met veel plezier aan anderen over, die zijn daar beter in. Behalve die ene keer eind juli 2016, toen een stuk of vijftig collegae vonden dat ze de winst beter aan mij konden overlaten.

Dat aan alles een eind komt, bleek wel afgelopen zaterdag. Toen moest ik afscheid nemen van Scala, de ruimte waar ik jarenlang een van mijn favoriete hobby’s heb beoefend: spirituele dans. Het was met name deze locatie die erg veel indruk op mij heeft gemaakt. Een eeuwenoude kerk met een houten vloer en glas-in-lood ramen. Een ruimte waar ik vrijheid in verbondenheid heb gevoeld, met of zonder fysiek contact. Het type vrijheid dat ik in het dagelijkse leven soms erg mis. Een plek waar we onze blijdschap, boosheid, vreugde en verdriet vertaalden in dans. Waar we allemaal erg moeilijk afscheid van konden nemen. Maar ook voor Scala viel het afscheid zwaar. Toen we na afloop van die laatste dans in een kring stonden om te toasten op al die mooie jaren die we hier beleefd hadden, zag ik een spoor water van de muur naar het midden van de zaal gaan. Alsof Scala huilde om ons afscheid.

De laatste pagina is gelezen, dus sluiten we het boek. Als ik voor de laatste keer om het gebouw heen loop, zie ik rechts tegen de muur een rood potje met een waxinelichtje en een bloemstuk. Een laatste eerbetoon. Het is over. Maar het is niet voorbij. Want we gaan op een nieuwe locatie verder.

Het is gedaan, het zit erop. Een blik op de klok. 23 uur, 58 minuten en 56 seconden. Dit was mijn laatste column. Want nog nooit eerder had ik een column op één dag zo laat af.