Lagen verwachtingen

Deze week ben ik bepaald bij mijn eigen verwachtingen. Nou ja, bij het gebrek aan de realisatie ervan.
Na een periode waarin ik veel van mezelf vroeg, kreeg deze week, onvrijwillig, een rustiger indeling.

Ik verwacht veel van mezelf.
Wellicht opgegroeid met illusies.

Wanneer iets niet is zoals je verwacht, kan dat pijnlijk zijn of juist heerlijk.
Het ligt aan het onverwachtse natuurlijk.

Zo kwam ik pas thuis van een groep dierbaren, met een kous op mijn kop.
Het kan gelegen hebben aan wat ik hoopte en niet kreeg,
of juist dat ik geen rekening had gehouden met onaardige mogelijkheden.

Aan de andere kant werd ik gister blij opgeschrikt door een voorbijrijdende stem.
Of ik zo nog met mijn hondje hier was, zodat ze samen konden spelen.
Spontaan, echter voelde het als een jarenlange vriendschap. We en ze hadden enkel nog kennis gemaakt.

De ene verwachting is de andere niet natuurlijk.
Zo denk ik ooit nog eens een vriendelijk, gastvrij boerderijtje mijn thuis te kunnen noemen.
En een wat kleiner voorbeeld is dat ik de zweetsokken van mijn man niet meer uitklop.
Ik denk dat hij dat nu toch zelf wel kan.

Meestal is de realiteit anders dan de beelden die ik binnenkrijg, of wil zien.
Vaak geniet ik er van, en dat heet dan humor geloof ik.
Al kan ik niet ontkennen dat het zo nu en dan snijdende pijn veroorzaakt.

Zojuist liep ik het avondrondje, nog een laatste kans voor we de nacht ingaan.
Als er morgen iets binnen ligt, zal de geur niet alleen de de lucht scherpen.
Zonder afdwalingen, we bereiken het veld.

Hoewel ik het merendeel van deze week gedwongen heb gezeten, valt de figuurlijke deken hier van me af.
Ineens sta ik midden in het leven, de sneeuw dempt alle ruis terwijl de lucht is opgeklaard.
Alles wat overblijft is het verzachtende geknars onder mijn hakken.
Compleet onvoorbereid, sta ik tot mijn enkels in de witte rust.