Knettersnoepjes

Meer huppelend dan wandelend kwam zij naar mij toe. Zij was samen met drie vriendinnen in het dorp. Het was koopavond en de sfeer was gemoedelijk. Ik liep in gedachten verzonken door de winkelstraat van Ermelo. Tijdens diezelfde koopavond. In december 2001. Plotseling huppelde ze uit de vriendinnenrij en na: "Dag meneer, ik heb knettersnoepjes", pakte ze mijn linkerhand en draaide die in de ontvangstand om haar knettersnoepjes met mij te delen. Zij was acht jaar oud, misschien nét negen. Vóór ik het wist was mijn hand gevuld met knettersnoepjes en kon ik, gezien haar vragende blik, niet anders dan de knettersnoepjes in mijn mond stoppen. Tussen het geknetter door vroeg ik haar waarom ik van haar snoepjes kreeg. Zij antwoordde mij dat ik haar op de zondag voorafgaand aan de koopavond op het station had opgevangen. Het was om tien vóór negen vertelde ze. Ze vertelde mij ook dat ik haar moeder had gebeld om haar van het station op te halen omdat ze heel erg in de war was van wat er was gebeurd bij de spoorwegovergang en dat zij het misschien wel had kunnen voorkómen dat iemand die stond te wachten voor de gesloten overweg, plotseling uit de rij wachtenden stapte net vóórdat de intercity van Zwolle naar Amersfoort met grote snelheid aan kwam rijden. Zij had er pal naast gestaan. Ik kon haar alleen maar zeggen dat er dan twee slachtoffers te betreuren zouden zijn geweest en heb haar dat mogen en kunnen uitleggen. Daarna heb ik haar gevraagd hoe het kon dat zij mij, in een toch redelijk druk koopavondpubliek, zomaar wist te herkennen. "Ach meneer, van iemand die je als eerste ziet na een nare ervaring vergeet je het gezicht je hele leven niet meer" was het antwoord dat zij gaf zonder er over na te denken. Huppelend vervolgde zij samen met haar vriendinnen haar weg. Zij was acht jaar oud, misschien nét negen. Ik was zesenveertig. En we aten samen knettersnoepjes terwijl we terugkeken op een drama. Knettersnoepjes hebben het drama niet weggenomen of minder erg gemaakt. Knettersnoepjes hebben geholpen om het er nog even over te hebben. Niet te lang, maar toch! Zij is nu vierentwintig, misschien nét vijfentwintig. Een jonge vrouw dus, die al op heel jonge leeftijd de gave had om een traumatische ervaring bespreekbaar te maken. Met behulp van knettersnoepjes. Op een heel natuurlijke manier. Door ze te delen. Huppelend vervolgde zij haar weg. Samen met haar vriendinnen. Ik schreef het al. De vriendinnenrij sloot zich weer. Zij was acht jaar oud, misschien nét negen.