Ik houd ook van u

Op mijn basisschool en mijn middelbare school mocht ik ’je’ zeggen tegen alle juffen en docenten. Ook mijn ouders en grootouders heb ik altijd mogen tutoyeren. Maar toen ik een keertje thuis was bij een vriend van school, viel het mij op dat hij zijn moeder met ’u’ aansprak. Ik vond dit heel raar; je moeder is iemand die heel dicht bij je staat en met wie je een heel vertrouwelijke band hebt. Wat zeg je dan als ze je vertelt dat ze van je houdt? ”Ik houd ook van u”?

Later realiseerde ik me dat dit met respect te maken heeft. Daarom spreek je oudere mensen en mensen die je niet zo goed kent, vaak aan met u. Maar zou dat dan betekenen dat we de mensen die dichter bij ons staan, onze leeftijdsgenoten, mensen die jonger zijn, niet respecteren? Als de buschauffeur aan me vraagt ”Waar moet je naar toe?”, zou ik dus geërgerd kunnen reageren met de opmerking dat hij me niet zo maar mag tutoyeren.

Ik spreek mijn ouders aan met ’je’, niet omdat ik geen respect voor hen heb, integendeel! Ik respecteer hen en ik vertrouw hen. Ik vertrouw hen veel meer dan de professor, tegen wie ik toch maar netjes dankuwel en alstublieft zeg, omdat ik weet dat hij dat waarschijnlijk waardeert. Maar zelf vind ik vouvoyeren afstandelijk. Je kent iemand (nog) niet, je duwt iemand weg en geeft aan dat hij op een ander niveau zit. Kom op, dat is toch niet meer van deze tijd?

In sommige talen, zoals het Engels, bestaat deze beleefdheidsvorm niet eens. Daar spreek je iedereen met ’you’ aan, ongeacht leeftijd, afkomst of hoeveelheid respect. En waarom ook eigenlijk niet? Er hoeft geen afstand te zijn tussen iemand van twintig en iemand van vijftig. Laten we er gewoon van uitgaan dat de een de ander respecteert en andersom, zodat iedereen zonder schaamte tegen zijn moeder kan zeggen: ”Ik houd ook van jou”.