Fifty shades darker: de kringen onder mijn ogen

Laatst bereikte mijn spannende leven echt een hoogtepunt. Al bellend liep ik naar mijn auto met mijn handtas, sleutelbos en sporttas. Ondertussen vervloekte ik mijn superplatte mobieltje, want ik creëerde een nieuwe yogapose met mijn hoofd tegen mijn schouder aan gedrukt om dat hightech apparaat niet op straat te laten vallen.

Met het nodige kunst- en vliegwerk dat meer weg had van hink-stap-sprong bereikte ik mijn auto, of beter gezegd: mijn vintage voiture. Een 15 jaar oude dame die me overal naartoe brengt maar dan wel op haar voorwaarden. Een daarvan is dat ik niet de sleutel in het contact moet steken en dan het portier dicht moet slaan. Want dan springt de boel op slot. Geen probleem, bijna charmant te noemen, die eigenaardigheden. Maar als je druk aan het bellen en sjouwen bent, dan is het opeens niet aandoenlijk meer.

Daar stond ik dan. Te laat voor mijn afspraak, huissleutels die mij aanstaarden vanaf de bijrijdersstoel en ondertussen een slecht gesprek gevoerd. Gelukkig was mister Murphy vergevingsgezind want de buurvrouw was thuis (en in het bezit van mijn huissleutel), ik wist de code van mijn kluis en daar lag ook nog eens een reserve autosleutel in.

Zoiets kan ik met recht het meest spannende moment van mijn dag noemen. Want als je dan na zo’n lange dag eindelijk thuis komt, dan sleep je je toch met moeite naar de keuken in plaats van naar de kelder? Ja, hooguit om een blikje tomatenpuree te pakken voor de pasta. Niet om daar geblinddoekt te gaan zitten in afwachting van allerlei erotische avonturen.

Stel je voor: ga je na een lange werkdag even sporten en op de terugweg snel verse pasta halen. Stap je de auto uit en strompel je naar binnen met je handen extra vol vanwege die AH tas erbij. Word je acuut meegesleept naar beneden. Je laat je boodschappen vallen in de gang, struikelt half de keldertrap af en bent je zeer bewust van je vette haar en klotsende oksels (en bijbehorende geuren). Je neemt plaats op een wiebelig stoeltje waar de eerste de beste spijker een haal in je panty trekt. Je krijgt een blinddoek om en direct een tong in je mond. En dan… gaat die eeuwige mobiel weer. Ultradun maar ook ultrawelkom op dit moment. Snel doe je je blinddoek af en terwijl je hem verontschuldigend aankijkt neem je op en ren je naar boven. Hoe bedoel je ‘saved by the bell’?

Nee, doe mij dan maar fifty shades darker wallen onder mijn ogen met een goed bord pasta, de benen op tafel en smullen maar.