Een echte killerbody

Dieetgoeroe Fajah Lourens blogde al geruime tijd, toen ze besloot dat het tijd was voor een boek: “Met een boek bereik je toch nét een andere doelgroep, voornamelijk de veertigplussers. En ik wil graag iedereen helpen. Iedereen wil namelijk wel vijf kilootjes kwijt.”
Fajah’s killerbodyboeken gaan als warme broodjes over de toonbank. Wie een dergelijk lichaam nastreeft eet echter beter geen warme broodjes maar ‘vegasalades’ met mais, kikkererwten, paprika, walnoten en gekookte eieren. Voordeel van zo’n droog recept is dat de neiging tot overeten nihil zal zijn. Dat komt goed uit want wie een killerbody wil moet “van honger houden”.
Dit prediken van hongerdiëten leidde tot kritiek en discussie omdat het kan resulteren in ondervoeding en eetstoornissen. Ik hoorde echter niemand over een ander nadeel van dit type rolmodellen, blogs en boeken: het spoort meisjes en vrouwen aan tot een nutteloze levensstijl met als hoofddoel “er goed uitzien”.
Fajah is een groot deel van de dag kwijt aan sporten en aan het bereiden van maaltijden met ingewikkelde ingrediënten als gojbessen en baobabpoeder. Het resultaat is strakke billen en een blokjesbuik, maar wat kún je daar eigenlijk mee? Je kunt op instagram pronken met je lichaam. Punt. Veel meer valt er niet uit te halen. En dat is dan je magere bijdrage aan de samenleving.
Het doel om veertigplussers te bereiken is gelukt want deze groep schijnt ‘Killerbody’ in groten getale af te nemen. Het zou me niet moeten verbazen. Op facebook was me al opgevallen dat veel vrouwen van mijn leeftijd (43 jaar) om het hutje hun profielfoto veranderen. Op de ene foto staan ze nog opgedirkter en geposeerder dan op de andere. Vervolgens liken ze elkaars foto’s, puur voor het plaatje want zinnige boodschappen staan er zelden bij.
Is dit wat het feminisme bereikt heeft? Is dit het voorbeeld voor onze dochters? Gaat het om fraaie profielfoto’s en afgetrainde lijven of gaat het om wat we vinden, kunnen en doen?
Onze maatschappij rekent vrouwen nog altijd meer af op uiterlijkheden dan mannen en daar werken we zelf hard aan mee. Af en toe klinkt er gelukkig protest. Zoals recentelijk van socioloog en journalist Emma Brunt (73 jaar), die een interview met de Volkskrant dreigde af te zeggen uit ergernis over de fotosessie die eraan vooraf ging. Brunt wilde geen fraaie plaatjes maar inhoud: “Jullie zetten Koos Postema toch ook niet voor een windmachine?”. Zo’n statement, dat is pas killer-body.