Een depressie hebben is hártstikke in en hip!

Een depressie is wel helemaal in en hip hè?

Ik weet even niks te zeggen. Ik heb een depressie gehad, en voelde me álles behalve ‘in’ of ‘hip’.

Waar het idee vandaan komt, vraag ik. ‘Nou ja, dat Depressiegala op televisie en bekende Nederlanders die ‘uit de kast komen’ door te vertellen over hun depressie. Je hoort er ineens zóveel over.’

En dat is goed, denk ik. Er móet over depressies gepraat worden, net als over álle andere psychische aandoeningen. Zodat ze wat normaler worden gevonden. Dat ze uit de taboesfeer komen. Dat je niet meewarig aan wordt gekeken als je zegt dat er iets in je hoofd zit wat –momenteel- niet goed functioneert. Dat word je namelijk óók niet als je zegt dat je luchtwegen het momenteel laten afweten.

Maar ‘in’? Of ‘hip’?

Ik hoor het me al zeggen: kanker: dat is toch zó hip tegenwoordig. Iedereen heeft maar kanker, echt weer zo’n týpische modeziekte. Ik zou de wereld over me heen krijgen.

Ik voelde mij niet ‘in’ toen ik me afsloot van de wereld en me in mijn bed terugtrok. Mijn kinderen heb ik er nog nooit op kunnen betrappen dat ze tegen een vriendinnetje zeiden: ‘Jouw moeder heeft nóg nooit een depressie gehad? Dan hoor jij er dus écht niet bij!’ En toen ik uitsprak dat ik eigenlijk niet meer wilde leven, verzuchtte mijn hulpverlener niet: ‘Tsja, maar dat is zó in momenteel, die gedachte, kan je écht niks anders bedenken?’. Mijn moeder en zus reageerden op mijn depressie niet met: ‘je moet niet alles willen nadoen wat ze zeggen of schrijven in de media’. Nee, de reacties waren bezorgd en geïnteresseerd. Wanhopig soms.

Wat misschien ‘in’ is, is het praten over depressies. Tijden heeft niemand het gedurfd. Bang om voor ‘gek’ versleten te worden. Bang voor de reacties als: ‘Kop op, gewoon even de schouders eronder!’ Dat er steeds meer mensen voor uitkomen is een goede ontwikkeling. De schaamte wordt minder, het stigma erop kleiner en er wordt eerder hulp gezocht.

Misschien is het nu tijd voor andere psychische aandoeningen om ‘in de mode’ te raken. Een paar suggesties: de bipolaire stoornis, het hebben van een psychose, de angst- en paniekstoornis en ách, de dwangstoornis is eigenlijk óók wel toe aan meer bekendheid! En zouden de persoonlijkheidsstoornissen niet eens in een wat positiever daglicht geplaatst kunnen worden door wat BN’ers?

Dat er maar véél over gesproken gaat worden! Heel veel. Totdat er op een gegeven moment iemand zegt ‘Psychoses, die zijn écht hot and happening, hè?