De pressie van Facebook

Is Facebook een façade? Ik ben drie maanden van de radar verdwenen vanwege een behoorlijke depressie en open met lichte tegenzin weer eens mijn account. Even kijken hoe blij iedereen is. Misschien krijg ik er een boost van.

Mijn oog valt ongevraagd op foto’s van een vriendin van de moeder van één van mijn vriendinnen. Dit is ‘bijvangst’. Mevrouw is aan het poseren in de duinen. Perfect gestyled met -zo zie ik nu- een tuinbroekje tot in haar kruis. Natuurlijk wilde zij eigenlijk bij de foto’s zetten: ‘Vijftig en nog steeds hot, nietwaar?!’ Maar dat is ook zo wat. Dus werd het:"Lekker bijkomen op Vlieland." De eerste FBvriendin reageert:"Bijkomen waarvan?" Dit is niet de gehoopte reactie. Grappig. Haar dag wordt gered door twee anderen:"Wat zie je er toch supergoed uit!" , "In welk blad staan deze foto’s binnenkort?". Ik zie vervolgens een profielfoto van een mooie meid. Ze lijkt op een model. Een vriendin reageert: "Niet normáál dit, jij wint!" Ik wil dit niet zien. In your Face(book). Ik word hier moe van. En ik ben al zo moe. Waarom kijk ik nog? Ik scroll verder en zie een foto van een borrel waar ik niets van wist. Daar word ik niet vrolijk van. Maar dat was ik toen óók niet en daarom ben ik denk ik niet uitgenodigd.

Vele ogenschijnlijk perfecte levens komen voorbij. Ik zie vrolijke vrienden en gezinnetjes bij het zwembad. ‘De geweldigste vakantie ooit, met de pasgeboren tweeling @Tenerife’. Dat geloof ik niet. Het lijkt me een beproeving. Fakebook. Ook worden uiteenlopende prestaties gemeld. Nu denk ik: Een ernstige ziekte of een depressie overwinnen, dat is pas een prestatie. Maar zo’n bericht komt niet voorbij. Wat zou er zijn gebeurd als ik een paar weken terug had ingecheckt thuis, in bed, met het bijschrift: Voelt zich depressief en angstig? Bestaat hier eigenlijk een icoon of mood voor?
Op dit punt in mijn leven realiseer ik mij dat achter veel ‘perfecte’ plaatjes ook leed schuil moet gaan. Zo kampt één op de vijf personen in zijn- of haar leven met een depressie. Ik ben trots dat ik doorzet. Maar minstens zo trots ben ik op mijn familie en vrienden die langskwamen om mij te steunen op elke manier denkbaar.

Facebook lijkt steeds meer op een ego-booster. Facebookers lijden geen gezichtsverlies. Nee, ik ben niet vrolijker, maar wel wijzer. Ik hoop dat de tijd en energie die verloren gaat aan de zucht naar aandacht en bevestiging op social media weer in persoonlijke aandacht voor een ander wordt gestoken. Lang leve mijn échte vrienden. Sign out.