Alledaagse keuzes

Ik sta op het station. 2 toeristen die graag de weg willen weten, kijken met hun plattegrond in de hand een beetje om zich heen. De man loopt naar het informatiebord. Hij en zijn vrouwelijke mede-reiziger kijken elkaar redelijk verloren aan. Vervolgens kijken ze weer om zich heen. Intussen observeer ik al hun acties….Logisch toch?!
Nu ontmoeten hun beider ogen de mijne……tuurlijk kijken ze verder…..op zoek naar die persoon die ze for sure zal kunnen helpen. Ze beginnen al pratend van mij af te lopen en kijken nog steeds om zich heen……de vrouw kijkt me wederom aan en doet iets met de hoek van haar lip. Je weet wel de algemene grimas -toch even een lachje forceren om te voorkomen dat ik ter plekke beroofd wordt- Neee no judging here…yet….Ik doe dat standaard bij jongens met een bloempotkapsel (hey you never know when they gonna start a mass-shooting).

Zij kijkt me nu aan van top tot teen…..om tot de logische conclusie te komen dat ze liever iemand anders de weg vragen. Zal het zijn dat ze op zoek zijn naar iemand wiens looks minder aantrekkelijk zijn? Ze lopen Melvin en Achmed snel voorbij. Die beseffen niet eens dat ze op dit moment geen bestaansrecht hebben. Daar komen oom August en tante Marlene aanlopen. Die krijgen, nadat onze toeristen weer angstvallig om zich heen keken, een zelfde soort grimas als de mijne.
Wederom kijkt de man schuchter naar mij maar hij besluit zich langzaam van me weg te draaien (I know he is blinded by my stunning looks….right?!), om vervolgens er de pas in te zetten want daar zit tante Jannie op t bankje. Yess they’ve found their Saviour! Oh my ze weten niet hoe snel ze naar hun tante moeten lopen. Ze stoppen pal voor haar en Chloe gaat zelfs naast haar zitten.Tante Jannie kijkt ze lachend aan. Ik hoor helaas niet wat ze haar vragen. Jannie praat gelukkig niet zacht en roept: “No no geen engliesh hoor….nee oh god meid ik no sjpiek engliesh.” Chloe staat teleurgesteld op, kijkt Chad aan en ja hoor, daar zijn ze….me eerst weer bang aankijkend. “Uhm…….miss can you tell me where “hotel Arena” is.” Ik kijk ‘m aan….geef ‘m snel hun gepatenteerde grimas, ik kijk Chloe aan en dan naar haar tas…..15 sec lang…don’t judge! Vervolgens kijk ik lachend naar Chad en zeg; “huh….. no speak engliesh yere.”
Tja inmiddels had je allang kunnen inchecken bij hotel Arena om er achter te komen dat je gerold was door die supervriendelijke, oogverblindende dame die je in prima Engels de weg had gewezen. Keuzes, keuzes!