Welzijn is geen luxe !

Welzijn is geen luxe!

Over een aantal jaren is Dementie volksziekte nummer 1. Een afschuwelijke ziekte waarvoor nog geen genezing is. Ondanks deze verontrustende boodschap vindt er nog steeds op veel plekken in Nederland een enorme verschraling plaats in de zorg.

Steeds vaker bereiken mij berichten over misstanden in verpleeghuizen.
Wanneer beleidsmedewerkers hierover met elkaar in gesprek gaan,is een terugkomend geluid dat het vooral niet alleen met geld te maken heeft.
Gek dat alles van waarde in deze tijd vooral wordt uitgedrukt in geld. Maar dat dit, zodra het gaat om het bieden van zorg lijkt te verdwijnen. Is het bieden van goede zorg in de laatste fase van een mensenleven dan niet van waarde?

Vaak ben ik verdrietig over de wijze waarop wij met onze kwetsbare ouderen omgaan. Wanneer er vanuit de maatschappij een dwingender geluid zou komen, zou er ook meer draagvlak ontstaan.
Het is een keuze. Of is de angst voor de ouderdom en aftakeling zo groot dat wij er ons het liefst verre van houden?

De focus zou mijns inziens moeten liggen op het teruggeven van de zin en waarde van dit kwetsbare mensenleven, in plaats van het accent te leggen op de aftakeling.
Er zijn beroepskrachten die naast de ook zeer belangrijke basiszorg, meer kleur gaven aan de dag van de dementerende mens. Helaas zijn deze vakkrachten steeds verder naar de achtergrond gedreven. Dit omdat er na de bezuinigingen nog wel een klein potje beschikbaar is voor Zorg maar nauwelijks meer voor Welzijn.

Het verbaasd mij dat er bij al die verontrustende verhalen nooit een link wordt gelegd met het wegbezuinigen van Welzijn.
Wanneer een mens zijn geheugen en daarmee de controle verliest wordt hij vaak bang, boos en/of neerslachtig. Zijn energie neemt af en de vraag naar zorg neemt toe.
De taak van de activiteitenbegeleider, tegenwoordig vaak welzijnsmedewerker genoemd was een plek te creëren waar de cliënt zichzelf kon zijn, gezien en geprikkeld bleef en zo contact bleef houden met zijn omgeving. Deze staat van zijn zorgt, voor het verhogen van het welzijn van de cliënt maar ook voor meer veiligheid, minder onrust en dus minder incidenten.

Het samen zorgdragen voor de kwaliteit van leven om zo de pijn van de aftakeling ietwat te verzachten is een taak van de maatschappij. Dit is van enorme waarde en mag mits goed ingezet dus ook geld kosten!