U plakt de sticker verkeerd!

Soms verbaas ik mezelf.
Als ik heel eerlijk ben, heb ik mezelf best een beetje hoog staan.
Toch best intelligent, ik werk hard, en ben meestal vriendelijk.
Daarnaast heb ik al wel genoeg gezien, om niet snel de kluts kwijt te zijn.
En dan gebeurt er iets, en herken ik mezelf niet.
Twee weken geleden werd ik gebeld, met de vraag of ik alsjeblieft nogmaals een weekje beschikbaar was om als minion aan de slag te gaan.
Een soort robot was ik, en na 42 uur binnen een week, hoopte ik dit nooit meer te hoeven doen.
Tot ik gebeld werd. Blijkbaar ben ik enorm goed in dozen vouwen en dichtplakken,
tiewrapjes sluiten om plastic en vooral de hele dag staan.
Of ik alsjeblieft een week terug kon komen.
Mijn koffie moet ook betaald en voor nu is mijn werk nog parttime.
Ook met twee dagen waren ze erg gelukkig, en ik iets minder miserabel.
Met lood, of wat het ook is wat daar in de lucht hangt, in mijn veiligheidsschoenen stapte ik de werkvloer op.
Nog voor ik het gevreesde plekje bereikte, kwamen twee bekende glimlachen mijn kant op.
Ha, ben je er weer? Fijn!
Ja, echt heel fijn inderdaad, ik kan niet wachten.
Het valt me op dat ze hier niet echt gewend zijn om te werken naast een vrouw.
Of, in ieder geval, niet met zo een als ik.
Zal ik dit even voor je optillen? Gaat het allemaal wel? Kijk, zo is het handig!
Zal ik je een rondleiding geven?
Maar in de pauze ook: cappuccino, extra suiker. Geen alsjeblieft, niks.
Maar goed, ik ben de beroerdste niet.
Ze proberen me te peilen, helaas voor hen ben ik geoefend in zo weinig mogelijk over mezelf vrij geven.
Ik hou niet van in hokjes denken, en al helemaal niet van in hokjes geplaatst worden.
En nog meer niet, als ik ook nog de hele dag in een hokje opgesloten sta.
Maar goed, dat terzijde.
Na de koffie weer verder. Omdat er al drie keer uitgelegd is hoe de stickers op de dozen moeten,
en een andere minion het niet echt lijkt te snappen, hoewel hij wel een goed diploma schijnt t hebben, neem ik het even over.
Misschien dat het aan het stickeren an sich ligt, daar hou ik al niet van.
Ik had toch zo veel gezien?!
Dat ik me dus om zulke insignificante zaken druk kan maken, dat snap ik niet.

Al uren probeer ik mindfull en kalm te zijn,
Doch als er weer een plakkerig label scheef op een doos zit, knapt er iets in me.
Van buiten leek ik, denk ik, rustig. Daar werkte ik heel erg hard voor.
Maar ik had wel willen schreeuwen,
Meneer de geleerde, u plakt de sticker verkeerd!