Tante Wen

Ik zit in de metro tegenover een witte dame en haar dubbelbloedje. Schattig jongetje, denk net drie jaar. Het jongetje rent door de metro, schopt een man en kijkt hem aan terwijl zijn moeder alleen maar zegt: ‘kom eens naast me zitten, schatje.’ Dus bij deze een correctie; het jongetje ziet er alleen schattig uit.

Oké, hij rent weer weg. Want ja, als je moeder het allemaal oké vindt, waarom zou je dan blijven zitten? Hij heeft al een paar keer vluchtig naar me gekeken, maar duidelijk niet lang genoeg.

Anyway, Josh besluit meer dan gemiddeld aandacht aan mij te besteden. Hij komt voor me staan, kijkt me schuin aan terwijl ik hem steeds strenger aankijk. ‘Mama, wie is dit? Deze mevrouw is een beetje gek, hè, mama…’ Haha, ik bleef er bijna in… (it comes in handy when someone recognizes your level of crazy right away) but I kept my cool…

Mama kijkt schattige Josh met droge ogen aan en zegt: ‘Ja, ze lijkt op tante Wendy.’ Really?! Ik kijk effe om me heen. Ik zit in Punked hè,of een soortgelijk programma? Little Josh kijkt naar mijn been en tas. Zijn moeder roept hem. ‘Johoshh, kom maar.’ Josh maakt aanstalten om zijn kleine beentje naar achter te swingen om mij te schoppen.

Yep, I’m sure I must be starring in Punked. Okay, so here’s some live tv. Ik pier m’n ogen nu echt ‘black momma style’, terwijl ik tegelijkertijd zijn beentje en hand beetpak. Ik zeg: ‘lieve Josh, moet jij nou eens goed luisteren. Jij kan er niks aan doen dat mama je niet opvoedt, hè lieverd. Maar jij bent een kindje en ik ben die gek… We zeggen allebei altijd de waarheid. Die nonsens die je met je ooms en tantes in de metro maakt, zo’n tante ben ik niet, hè. Ik ben die gekke tante Wendy… Ik neem je mee naar huis. Lekker twee weken logeren bij gekke tante Wendy en alles komt weer goed.’

Dan kan je mooi zitten, je schopt niemand, je eet antruwa, je zegt ‘ja tante en ja oom’, je weet dat je je tong ook moet poetsen, je weet wie Malcolm X werkelijk was en beseft dat je alles kan worden wat je wil, behalve een asshole… Ja, dat woord ga je toch een keer horen. Tante Wen heeft nooit gezegd dat ze perfect was.

Mama Becky (zo heet ze, denk ik) kijkt me stoïcijns aan. Je zou denken dat ze lieve Josh wegtrekt bij gekke tante Wen. Maar mama zegt: ‘Josh, zeg maar sorry’. Josh kijkt, lacht en zegt: ‘Sorry tante!’ We lachen. En dan roep ik toch nog effe: ‘Geen mensen meer schoppen, hè? Ook al zegt mama er nooit wat van.’