Struinend over de velden

Struinend over de velden, al slootje springend, over en onder het prikkeldraad klimmend, met de beide poten in de modderige klei, zon op de kop, camera bij de hand, zoek ik mijn weg. Het natte gras streelt kil de pijpen van mijn broek in een zee van ruimte die deze polder mij biedt.

In de verte zie ik de Noenes, daar moet ik niet naar toe. Ik moet meer naar links afdraaien. Die sloot is te breed, die sprong haal ik niet. Lijdzaam volg ik dan maar deze afwatering. In de verte 5 vluchtende reeën. Fantastisch! Fotootje
knippen, het blauw, het groen, deze winter, het afstervende riet, dit vergezicht onder de winterse zon, de spiegelingen van wat ik allemaal zie in het rimpelloze water, fantastisch, kilometers lang.

Waar draait dit naar toe? Waar kom ik dan uit? Anders moet ik deze weg helemaal terug. Boeien! Doorstappen maar. We zien wel. Harde gedroogde koeienvlaaien knisperen onder mijn voeten. De tijd tikt weg. Heel anders dan door de week op kantoor. Lijkt even niet te bestaan. Zou ik mijn geld ook in de velden kunnen verdienen? Dat zou fijn zijn. Daar een bordje, "Opengesteld" en een wandelpad. Ja, ik ben weer in de bewoonde wereld, eventjes was ik weg, los van alles in de polder, maar nu gelukkig ook weer op de terugweg naar alles. Helemaal in mijn element. Mooie start van dit nieuwe jaar. Zo dadelijk een heerlijk avondje. Ik houd het hierbij. De TV blijft uit.